 |
Мунозиати чаҳор кас ҷиҳати ангур, ки ҳар яке ба номи дигар фаҳм карда буд онро Чор касро дод марде як дирам,
Он яке гуфт: «Ин ба ангуре диҳам».
Он яке дигар араб буд, гуфт «Ло,
Ман инаб хоҳам на ангур, эй дағо!»
Он яке турке буду гуфт: «Ин банум,
Ман намехоҳам инаб, хоҳам узум».
Он яке румӣ бигуфт: «Ин қилро
Тарк кун, хоҳем истофилро».
Дар танозӯъ он нафар ҷангӣ шуданд,
Ки зи сирри номҳо ғофил буданд.
Мушт барҳам мезаданд аз аблаҳӣ,
Пур буданд аз ҷаҳлу аз дониш тиҳӣ.
Соҳиби сирре, азизе, садзабон,
Гар будӣ он ҷо, бидодӣ сулҳашон.
Пас бигуфтӣ ӯ ки ман з-ин як дирам
Орзуи ҷумлатонро медиҳам.
Чунки биспоред дилро бедағал,
Ин дирамтон мекунад чандин амал.
Як дирамтон мешавад чор, алмурод
Чор душман мешавад як з-иттиҳод.
Гуфт: «Ҳар яктон диҳад ҷангу фироқ,
Гуфти ман орад шуморо иттифоқ.
Пас шумо хомӯш бошед, инситу,
То забонтон ман шавам дар гуфту гӯ».
Гар сухантон менамояд як намат,
Дар асар мойай низоъ асту сахат.
Гармии ориятӣ надҳад асар,
Гармии хосиятӣ дорад ҳунар.
Сиркаро гар гарм кардӣ з-оташ он,
Чун хурӣ, сардӣ физояд бегумон.
З-он ки он гармии ӯ даҳлезӣ аст,
Табъи аслаш сардӣ асту тезӣ аст.
В-ар бувад яхбаста дӯшоб, эй писар!
Чун хурӣ, гармӣ физояд дар ҷигар.
Пас, риёи шайх беҳ з-ихлоси мост,
К-аз басират бошад он в-ин аз амост.
Аз ҳадиси шайх ҷамъийят расад,
Тафриқа орад дами аҳли ҷасад.
Чун Сулаймон, к-аз суйи ҳазрат битохт,
К-ӯ забони ҷумлаи мурғон шинохт.
Дар замони адлаш оҳу бо паланг
Унс бигрифту бурун омад зи ҷанг.
Шуд кабӯтар эмин аз чанголи боз,
Гӯсфанд аз гург н-овард эҳтироз.
ӯ миёнҷӣ шуд миёни душманон,
Иттиҳоде шуд миёни парзанон.
Ту чу мӯрӣ, баҳри дона медавӣ,
Ҳин, Сулаймон ҷӯ, чӣ мебошӣ ғавӣ?
Донаҷӯро донааш доме шавад
В-он сулаймонҷӯйро ҳар ду бувад.
Мурғи ҷонҳоро дар ин охирзамон
Нестшон аз ҳамдигар як дам амон.
Ҳам Сулаймон ҳаст андар даври мо,
К-ӯ диҳад сулҳу намонад ҷаври мо.
Қавли «ин мин умматин»-ро ёд гир,
То ба «илло ва хало фиҳо назир».
Гуфт: «Худ холӣ набудаст уммате,
Аз халифай ҳаққу соҳибҳиммате».
Мурғи ҷонҳоро чунон якдил кунад,
К-аз сафошон беғашу беғил кунад.
Мушфиқон гарданд ҳамчун волида,
Муслимунро гуфт нафси воҳида.
Нафси воҳид аз расули Ҳақ шуданд
В-арна ҳар як душмани мутлақ буданд.
Саҳифаи 111/114
|
Дафтари якум
