 |
|
|
 |
Шарҳи фоидаи ҳикояти он шахси шутурҷӯянда Уштуре гум кардаӣ, эй мӯътамад!
Ҳар касе, з-уштур нишонат медиҳад.
Ту намедонӣ, ки он уштур куҷост,
Лек донӣ, к-ин нишониҳо хатост.
В-он ки уштур гум накард ӯ аз мирӣ,
Ҳамчу он гумкарда ҷӯяд уштуре.
Ки бале ман ҳам шутур гум кардаам,
Ҳар кӣ ёбад уҷраташ овардаам.
То дар уштур бо ту анбозӣ кунад,
Баҳри тамъи уштур ин бозӣ кунад.
ӯ нишони каж бинашносад зи рост,
Лек гуфтат он муқаллидро асост.
Ҳар чиро гӯйӣ: «Хато буд он нишон»,
ӯ ба тақлиди ту мегӯяд ҳамон.
Чун нишони рост гӯянду шабеҳ,
Пас яқин гардад туро «ло райба фиҳ».
Он шифои ҷони ранҷурат шавад,
Ранги рӯю сиҳҳату зӯрат шавад.
Чашми ту равшан шавад, поят давон,
Ҷисми ту ҷон гардаду ҷонат равон.
Пас бигӯйӣ: «Рост гуфтӣ, эй амин»,
Ин нишониҳо балоғ омад мубин.
«Фиҳи оётун сиқотун баййинот»,
Ин бароте бошаду қадри наҷот.
Ин нишон чун дод, гӯйӣ пеш рав,
Вақти оҳанг аст, пешоҳанг шав.
Пайравии ту кунам, эй ростгӯ,
Бӯй бурдӣ з-уштурам, бинмо, ки ку?
Пеши он кас, ки на соҳибуштурест,
К-ӯ дар ин ҷусти шутур баҳри мирист.
З-ин нишони рост н-афзудаш яқин,
Ҷуз зи акси ноқаҷӯйи ростин.
Бӯй бурд аз ҷидду гармиҳои ӯ,
Ки газофа нест ин ҳайҳои ӯ.
Андар ин уштур набудаш ҳақ, вале,
Уштуре гум кардааст ӯ ҳам, бале.
Тамъи ноқай ғайр рӯпӯшаш шуда,
Он-ч аз ӯ гум шуд, фаромӯшаш шуда.
Ҳар куҷо ӯ медавад, ин медавад,
Аз тамаъ ҳамдарду соҳиб мешавад.
Козибе бо содиқе чун шуд равон,
Он дурӯғаш ростӣ шуд ногаҳон.
Андар он саҳро, ки он уштур шитофт,
Уштури худ низ он дигар биёфт.
Чун бидидаш, ёд овард они хеш,
Бетамаъ шуд з-уштурони ёру хеш.
Он муқаллид шуд муҳаққиқ, чун бидид
Уштури худро, ки он ҷо мечарид.
ӯ талабкори шутур он лаҳза гашт,
Менаҷусташ то надид ӯро ба дашт.
Баъд аз он танҳоравӣ оғоз кард,
Чашм сӯйи ноқаи худ боз кард.
Гуфт он содиқ: «Маро бигзоштӣ?
То беҳ акнун поси ман медоштӣ!»
Гуфт: «То акнун фусусе будаам
В-аз тамаъ дар чоплусӣ будаам.
Ин замон ҳамдарди ту гаштам, ки ман
Дар талаб аз ту ҷудо гаштам ба тан.
Аз ту медуздидаме васфи шутур,
Ҷони ман дид они худ, шуд чашм пур.
То наёбидам, набудам толибаш,
Мис кунун мағл уб шуд, зар ғолибаш.
Саййиотам шуд ҳама тоъот, шукр,
Ҳазл шуд фониву ҷидд исбот, шукр.
Саййиотам чун василат шуд ба Ҳақ,
Пас мазан бар саййиотам ҳеч дақ.
Мар туро сидқи ту толиб карда буд,
Мар маро ҷидду талаб сидқе гушуд.
Сидқи ту овард дар ҷустан туро,
Ҷустанам овард дар сидқе маро.
Тухми давлат дар замин мекоштам,
Сухраву бегор мепиндоштам.
Он набуд бегор, касбе буд чуст,
Ҳар яке дона, ки киштам, сад бируст.
Дузд сӯйи хонае шуд зердаст,
Чун даромад, дид, к-он хонай худ аст.
Гарм бош, эй сард, то гармӣ расад,
Бо дуруштӣ соз, то нармӣ расад.
Он ду уштур нест он як уштур аст,
Танг омад лафз, маънӣ бас пур аст.
Лафз дар маънӣ ҳамеша норасон,
З-он паямбар гуфт: «Қад калла лисон».
Нутқ устурлоб бошад дар ҳисоб,
Чӣ қадар донад зи чарху офтоб?
Хоса чархе, к-ин фалак з-ӯ парраест,
Офтоб аз офтобаш зарраест.
82/114
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
