 |
Таън задани бегона дар шайх ва ҷавоб гуфтани муриди шайх ӯро Он яке як шайхро тӯҳмат ниҳод,
К-ӯ бад асту нест бар роҳи рашод.
Шориби хамр асту солусу хабис,
Мар муридонро куҷо бошад муғис?
Он яке гуфташ: «Адабро ҳуш дор,
Хурд набвад инчунин зан бар кибор.
Дур аз ӯву дур аз авсофи ӯ,
Ки зи селе тира гардад софи ӯ.
Инчунин бӯҳтон манеҳ бар аҳли Ҳақ,
К-ин хаёли туст, баргардон варақ.
Ин набошад в-ар бувад, эй мурғи хок,
Баҳри қулзумро зи мурдоре чӣ бок?
Нест «дуна-л-қуллатайну» ҳавзи хурд,
Ки тавонад қатраеш аз кор бурд.
Оташ Иброҳимро набвад зиён,
Ҳар кӣ Намрудест, гӯ метарс аз он.
Нафс Намруд асту ақлу ҷон Халил.
Рӯҳ дар айн асту нафс андар далел.
Ин далели роҳ раҳравро бувад,
К-ӯ ба ҳар дам дар биёбон гум шавад.
Восилонро нест ҷуз чашму чароғ.
Аз далелу роҳашон бошад фароғ.
Гар далеле гуфт он марди висол,
Гуфт баҳри фаҳми асҳоби ҷидол.
Баҳри тифли нав падар тӣ-тӣ кунад,
Гарчи ақлаш ҳандасай гетӣ кунад.
Кам нагардад фазли устод аз улу,
Гар «алиф чизе надорад» гӯяд ӯ.
Аз пайи таълими он бастадаҳан
Аз забони худ бурун бояд шудан.
Дар забони ӯ бибояд омадан,
То биёмӯзад зи ту ӯ илму фан.
Пас ҳама халқон чу тифлони вайанд,
Лозим аст ин пирро дар вақт панд.
Он муриди шайх бадгӯяндаро
Он ба куфру гумраҳӣ огандаро.
Гуфт: «Ту худро мазан бар теғи тез,
Ҳин, макун бо шоҳу бо султон ситез.
Ҳавз бо дарё агар паҳлӯ занад,
Хешро аз бехи ҳастӣ барканад.
Нест баҳре, к-ӯ карон дорад, ки то
Тира гардад ӯ зи мурдори шумо.
Куфрро ҳад асту андоза, бидон
Шайху нури шайхро набвад карон.
Пеши беҳад ҳар чӣ маҳдуд аст, лост,
«Куллу шайъин ғайри ваҷҳиллаҳ» фаност.
Куфру имон нест он ҷойе, ки ӯст,
З-он ки ӯ мағз асту ин ду рангу пӯст.
Ин фаноҳо пардаи он ваҷҳ гашт,
Чун чароғи хуфя андар зери ташт.
Пас сари ин тан ҳиҷоби он сар аст,
Пеши он сар ин сари тан кофир аст.
Кист кофир? Ғофил аз имони шайх,
Кист мурда? Бехабар аз ҷони шайх.
Ҷон набошад ҷуз хабар дар озмун,
Ҳар киро афзун хабар, ҷонаш фузун.
Ҷони мо аз ҷони ҳайвон бештар,
Аз чӣ? З-он рӯ, ки фузун дорад хабар.
Пас фузун аз ҷони мо ҷони малак,
К-ӯ муназзаҳ шуд зи ҳисси муштарак.
В-аз малак ҷони худовандони дил
Бошад афзун, ту таҳайюрро биҳил.
З-он сабаб Одам бувад масҷудашон,
Ҷони ӯ афзунтар аст аз будашон.
В-арна беҳтарро суҷуди дунтаре
Амр кардан ҳеч набвад дарх(в)аре.
Кай писандад адлу лутфи кирдгор,
Ки гиле саҷда кунад дар пеши хор?
Ҷон чу афзун шуд, гузашт аз интиҳо,
Шуд мутеъаш ҷони ҷумла чизҳо:
Мурғу моҳиву париву одамӣ,
З-он ки ӯ беш асту эшон дар камӣ.
Моҳиён сӯзангари далқаш шаванд,
Сӯзанонро риштаҳо тобеъ буванд.
Саҳифаи 94/114
|
Дафтари якум
