 |
Бақияи қиссаи Иброҳими Адҳам бар лаби он дарё Чун нафози амри шайх он мир дид,
З-омади моҳӣ шудаш ваҷде падид.
Гуфт: «Аҳ, моҳӣ зи пирон огаҳ аст,
Шуҳ танеро, к-ӯ лаъини даргаҳ аст.
Моҳиён аз пир огаҳ, мо баъид,
Мо шақӣ з-ин давлату эшон саид».
Саҷда карду рафт гирёну хароб.
Гашт девона зи ишқи фатҳи боб.
Пас ту, эй ношустарӯ, дар чистӣ?
Дар низоъу дар ҳасад бо кистӣ?
Бо думи шере ту бозӣ мекунӣ,
Бар малойик турктозӣ мекунӣ.
Бад чӣ мегӯйӣ ту хайри маҳзро?
Ҳин, тараффуъ кам шумар он хафзро.
Бад чӣ бошад? Мисси мӯҳтоҷи муҳон,
Шайх кӣ бвад? Кимиёи бекарон.
Мис агар аз кимиё қобил набуд,
Кимиё аз мисс ҳаргиз мис нашуд.
Бад чӣ бошад? Саркаше оташамал,
Шайх кӣ бвад? Айни дарёи азал.
Дойим оташро битарсонанд аз об,
Об кай тарсид ҳаргиз з-илтиҳоб?
Дар рухи маҳ айббинӣ мекунӣ?
Дар биҳиште хорчинӣ мекунӣ?
Гар биҳишт – андар равӣ ту хорҷӯ,
Ҳеч хор он ҷо наёбӣ ғайри ту.
Мебипӯшӣ офтобе дар гиле?
Рахна меҷӯйӣ зи бадри комиле?
Офтобе, ки битобад дар ҷаҳон,
Баҳри хуффоше куҷо гардад ниҳон?
Айбҳо аз радди пирон айб шуд,
Ғайбҳо аз рашки эшон ғайб шуд.
Боре аз дурӣ зи хидмат ёр бош,
Дар надомат чобуку бар кор бош.
То аз он роҳат насиме мерасад,
Оби раҳматро чӣ бандӣ аз ҳасад?
Гарчи дурӣ, дур меҷунбон ту дум,
«Ҳайсу мо кунтум фаваллу ваҷҳакум».
Чун харе дар гил фитад аз гоми тез,
Дам ба дам ҷунбад барои азми хез.
Ҷойро ҳамвор накнад баҳри бош,
Донад ӯ, ки нест он ҷойи маош.
Ҳисси ту аз ҳисси хар камтар будаст?
Ки дили ту з-ин ваҳалҳо барнаҷаст.
Дар ваҳал таъвилу рухсат мекунӣ?
Чун намехоҳӣ, к-аз он дил барканӣ?
К-ин раво бошад маро, ман музтарам,
Ҳақ нагирад оҷизеро аз карам.
Худ гирифтастат, ту чун кафтори кӯр
Ин гирифтанро набинӣ аз ғурур.
Мегуванд: «Ин ҷойгаҳ кафтор нест,
Аз бурун ҷӯед, к-андар ғор нест».
Ин ҳамегӯянду бандаш мениҳанд,
ӯ ҳамегӯяд: «Зи ман беогаҳанд.
Гар зи ман огоҳ будӣ ин адӯ,
Кай нидо кардӣ, ки он кафтор ку?»
Саҳифаи 95/114
|
دفتریکوم
