 |
Бақияи қиссаи таъна задани он марди бегона дар шайх Он хабис аз шайх мелойид жож,
Кажнигар бошад ҳамеша ақли кож.
Ки манаш дидам миёни маҷлисе,
ӯ зи тақво орӣ асту муфлисе.
В-ар ки бовар нестат, хез имшабон,
То бубинӣ фисқи шайхатро аён.
Шаб бибурдаш бар сари як равзане,
Гуфт: «Бингар фисқу иштар кардане.
Бингар он солуси рӯзу фисқи шаб,
Рӯз ҳамчун Мустафо, шаб Бӯлаҳаб.
Рӯз Абдуллоҳ ӯро гашта ном,
Шаб «наъузу биллаҳ»-у дар даст ҷом».
Дид шиша дар кафи он пир пур,
Гуфт: «Шайхо, мар туро ҳам ҳаст ғур.
Ту намегуфтӣ, ки дар ҷоми шароб
Дев мемезад шитобон ношитоб?»
Гуфт: «Ҷомамро чунон пур кардаанд,
К-андар ӯ андар нагунҷад як сипанд.
Бингар, ин ҷо ҳеч гунҷад заррае?
Ин суханро каж шунида ғиррае».
Ҷоми зоҳир, хамри зоҳир нест ин,
Дур дор инро зи шайхи ғайббин.
Ҷоми май ҳастии шайх аст, эй фалев!
К-андар ӯ андар нагунҷад бавли дев.
Пурру моломол аз нури Ҳақ аст,
Ҷоми тан бишкаст, нури мутлақ аст.
Нури хуршед, ар бияфтад бар ҳадас,
ӯ ҳамон нур аст, напзирад хабас.
Шайх гуфт «Ин худ на ҷом асту на май,
Ҳин, ба зер о, мункаро, бингар ба вай».
Омаду дид, ангубини хос буд,
Кӯр шуд он душмани кӯру кабуд.
Гуфт пир он дам муриди хешро:
«Рав барои ман биҷӯ май, эй киё!
Ки маро ранҷест музтар гаштаам»,
Ман зи ранҷ аз махмаса бигзаштаам.
Дар зарурат ҳаст ҳар мурдор пок,
Бар сари мункар зи лаънат бод хок.
Гирди хумхона баромад он мурид,
Баҳри шайх аз ҳар хуме ӯ мечашид.
Дар ҳама хумхонаҳо ӯ май надид,
Гашта буд пур аз асал хумми набид.
Гуфт: «Эй риндон, чӣ ҳол аст ин? Чӣ кор?
Ҳеч хумме – дар намебинам уқор!»
Ҷумла риндон назди он шайх омаданд,
Чашм гирён, даст бар сар мезаданд:
«Дар харобот омадӣ шайхи аҷал,
Ҷумла майҳо аз қудумат шуд асал.
Кардаӣ мубдал ту майро аз ҳадас,
Ҷони моро ҳам бадал кун аз хабас».
Гар шавад олам пур аз хун молмол,
Кай хурад бандай Худо илло ҳалол?
Саҳифаи 97/114
|
Дафтари якум
