 |
Боқии қиссаи аҳли Сабо Он Сабо з-аҳли сабо буданду хом
Корашон куфрони неъмат бо киром.
Бошад он куфрони неъмат дар мисол,
Ки кунӣ бо мӯҳсини худ ту ҷидол.
Ки намебояд маро ин некувӣ,
Ман ба ранҷам з-ин, чӣ ранҷам мешавӣ?
Лутф кун, ин некуиро дур кун,
Ман нахоҳам чашм, зудам кӯр кун.
Пас Сабо гуфтанд: «Боъид байнано,
Шайнуно хайрун лано, хуз зайнано».
Мо намехоҳем ин айвону боғ,
На занони хубу на амну фароғ.
Шаҳрҳо наздики ҳамдигар бад аст,
Он биёбон аст хуш, к-он ҷо дад аст.
«Ятлубу-л-инсону фӣ-с-сайфи-ш-шито,
Фаизо ҷоъа-ш-шито, анкара зо.
Фаҳва лоярзо биҳолин абадан,
Ло бизайқин ло биайшин рағадан.
Қутила-л-инсону мо акфараҳу,
Кулламо нола ҳудан анкараҳу».
Нафс з-ин сон аст, з-он шуд куштанӣ,
«Уқтулу анфусакум» гуфт он санӣ.
Хори сесӯяст, ҳар чун к-иш ниҳӣ
Дархалад в-аз захми ӯ ту кай ҷаҳӣ?
Оташи тарки ҳаво дар хор зан,
Даст андар ёри некӯкор зан.
Чун зи ҳад бурданд асҳоби Сабо,
Ки ба пеши мо вабо беҳ аз сабо.
Носеҳоншон дар насиҳат омаданд,
Аз фусуқу куфр монеъ мешуданд.
Қасди хуни носеҳон медоштанд,
Тухми фисқу кофирӣ мекоштанд.
Чун қазо ояд, шавад танг ин ҷаҳон,
Аз қазо ҳалво шавад ранҷи даҳон.
Гуфт: «Изо ҷоъа-л-қазо зоқа-л-фазо,
Туҳҷату-л-абсору из ҷоъа-л-қазо».
Чашм баста мешавад вақти қазо,
То набинад чашм куҳли чашмро.
Макри он форис чу ангезид гард,
Он ғуборат з-истиъонат дур кард.
Сӯйи форис рав, марав сӯйи ғубор
В-арна бар ту кӯбад он макри савор.
Гуфт Ҳақ онро ки ин гургаш бих(в)ард,
Дид гарди гург, чун зорӣ накард?
ӯ намедонист гарди гургро?
Бо чунин дониш чиро кард ӯ чаро?
Гӯсфандон бӯйи гурги богазанд
Мебидонанду ба ҳар сӯ мехазанд.
Мағзи ҳайвонот бӯйи шерро
Мебидонад, тарк мегӯяд чаро.
Бӯйи шери хашм дидӣ? Бозгард,
Бо муноҷоту ҳазар анбоз гард.
Вонагаштанд он гурӯҳ аз гарди гург,
Гурги меҳнат баъди гард омад сутург.
Бардарид он гӯсфандонро ба хашм,
Ки зи чӯпони хирад бастанд чашм.
Чанд чӯпоншон бихонду номаданд,
Хоки ғам дар чашми чӯпон мезаданд.
Ки бирав, мо аз ту худ чӯпонтарем,
Чун табаъ гардем? Ҳар як сарварем.
Тӯъмаи гургему они ёр на,
Ҳезуми норему они ор на.
Ҳамяте буд ҷоҳилият дар димоғ,
Бонги шуме бар даманшон кард зоғ.
Баҳри мазлумон ҳамеканданд чоҳ,
Дар чаҳ афтоданду мегуфтанд оҳ.
Пӯстини юсуфон бишкофтанд,
Он чӣ мекарданд, як-як ёфтанд.
Кист он Юсуф? Дили ҳақҷӯйи ту,
Чун асире баста андар кӯйи «ту».
Ҷабраилеро бар устун бастаӣ,
Парру болашро ба сад ҷо хастаӣ.
Пеши ӯ гӯсола бирён оварӣ?
Ки кашӣ ӯро, ба каҳдон оварӣ?
Ки бихур, ин аст моро луту пут,
Нест ӯро ҷуз лиқоаллоҳ қут.
З-ин шиканҷа- вимтиҳон он мубтало
Мекунад аз ту шикоят бо Худо.
К-эй Худо! Афғон аз ин гурги куҳун,
Гӯядаш: «Нак, вақт омад, сабр кун.
Доди ту вохоҳам аз ҳар бехабар»,
Дод кӣ дҳад ҷуз Худои додгар?
ӯ ҳамегӯяд, ки сабрам шуд фано,
Дар фироқи рӯйи ту ё раббано.
Аҳмадам, дармонда дар дасти яҳуд,
Солеҳам, афтода дар ҳабси Самуд.
Эй саодатбахши ҷони анбиё,
Ё бикуш, ё бозхонам, ё биё.
Бо фироқат кофиронро нест тоб,
Мегувад: «Ё лайтанӣ кунту туроб».
Ҳоли ӯ ин аст, к-ӯ худ з-он су аст,
Чун бувад бе ту касе, к-они ту аст?
Ҳақ ҳамегӯяд, ки оре, эй назеҳ,
Лек бишнав, сабр ору сабр беҳ.
Субҳ наздик аст, хомуш, кам хурӯш,
Ман ҳамекӯшам пайи ту, ту макӯш.
Саҳифаи 12/229
|
Дафтари якум
