 |
Ба вуҷуд омадани Мӯсо ва омадани авонон ба хонаи Имрон ва ваҳй омадан ба модари Мӯсо, ки Мӯсоро дар оташ андоз Худ зани Имрон, ки Мӯсо бурда буд,
Доман андарчид аз он ошӯбу дуд.
Он занони қобила дар хонаҳо
Баҳри ҷосусӣ фиристод он дағо.
Ғамз кардандаш, ки ин ҷо кӯдакест,
Н-омад ӯ майдон, ки дар ваҳму шакест.
Андар ин кӯча яке зебо занест,
Кӯдаке дорад, валекин пурфанест.
Пас авонон омаданд, ӯ тифлро
Дар танӯр андохт аз амри Худо.
Ваҳй омад сӯйи зан з-он бохабар,
Ки зи асли он Халил аст ин писар.
Исмати «Ё нору куни боридан»,
«Ло такуну-н-нору ҳарран шоридан.»
Зан ба ваҳй андохт ӯро дар шарар,
Бар тани Мӯсо накард оташ асар.
Пас авонон бемурод он сӯ шуданд,
Боз ғаммозон, к-аз он воқиф буданд.
Бо авонон моҷаро бардоштанд
Пеши Фиръавн аз барои донг чанд
К-эй авонон! Бозгардед он тараф,
Нек некӯ бингаред андар ғураф.
Саҳифаи 36/229
|
Дафтари якум
