 |
Мӯъҷиза хостани қавм аз пайғамбарон Қавм гуфтанд: «Эй гурӯҳи муддаъӣ,
Ку гувоҳи илми тиббу нофеъӣ?
Чун шумо бастай ҳамин хобу х(в)аред,
Ҳамчу мо бошед, дар деҳ мечаред.
Чун шумо дар доми ин обу гилед,
Кай шумо сайёди симурғи дилед?
Ҳубби ҷоҳу сарварӣ дорад бар он,
Ки шуморад хеш аз пайғамбарон.
Мо нахоҳем инчунин лофу дурӯғ
Кардан андар гӯшу афтодан ба дӯғ».
Анбиё гуфтанд, к-ин з-он иллат аст,
Мояи кӯрӣ, ҳиҷоби рӯъят аст.
Даъвии моро шунидету шумо
Менабинед ин гуҳар дар дасти мо.
Имтиҳон аст ин гуҳар мар халқро,
Мо-ш гардонем гирди чашмҳо.
Ҳар кӣ гӯяд: «Ку гуво?» Гуфташ гувост,
К-ӯ намебинад гуҳар, ҳабси амост.
Офтобе дар сухан омад, ки хез,
Ки баромад рӯз, барҷаҳ, кам ситез.
Ту бигӯйӣ: «Офтобо, ку гувоҳ?»
Гӯядат: «Эй кӯр! Аз Ҳақ дида хоҳ».
Рӯзи равшан ҳар кӣ ӯ ҷӯяд чароғ,
Айни ҷустан кӯрияш дорад балоғ.
В-ар намебинӣ, гумоне бурдаӣ,
Ки сабоҳ асту ту андар пардаӣ.
Кӯрии худро макун з-ин гуфт фош,
Хомушу дар интизори фазл бош.
Дар миёни рӯз гуфтан: «рӯз ку?»
Хеш расво кардан аст, эй рӯзҷӯ?
Сабру хомӯшӣ ҷазуби раҳмат аст
В-ин нишон ҷустан, нишони иллат аст.
«Анситу» бипзир, то бар ҷони ту
Ояд аз ҷонон ҷазои «анситу».
Гар нахоҳӣ нукс пеши ин табиб,
Бар замин зан зарру сарро, эй лабиб!
Гуфти афзунро ту бифрӯшу бихар,
Базли ҷону базли ҷоҳу базли зар.
То санои ту бигӯяд фазли ҳу,
Ки ҳасад орад фалак бар ҷоҳи ту.
Чун табибонро нигаҳ доред дил,
Худ бибинеду шавед аз худ хиҷил.
Дафъи ин кӯрӣ ба дасти халқ нест,
Лек икроми табибон аз ҳудист.
Ин табибонро ба ҷон банда шавед,
То ба мушку анбар оганда шавед.
Саҳифаи 123/229
|
Дафтари якум
