 |
Боз ҷавоби анбиё алайҳимуссалом Анбиё гуфтанд: «Фоли зишту бад
Аз миёни ҷонатон дорад мадад.
Гар ту ҷое хуфта бошӣ бо хатар,
Аждаҳо дар қасди ту аз сӯйи сар».
Меҳрубоне мар туро огоҳ кард,
Ки биҷаҳ зуд, арна аждарҳот х(в)ард.
Ту бигӯйӣ: «Фоли бад чун мезанӣ?»
Фоли чӣ? Барҷаҳ, бибин дар равшанӣ.
Аз миёни фоли бад ман худ туро
Мераҳонам, мебарам сӯйи саро.
Чун набӣ огаҳкунандаст аз ниҳон,
К-ӯ бидид, он чӣ надид аҳли ҷаҳон.
Гар табибе гӯядат: «Ғӯра мах(в)ар,
Ки чунин ранҷе барорад шӯру шар».
Ту бигӯйӣ: «Фоли бад чун мезанӣ?»
Пас, ту носеҳро муассам мекунӣ.
В-ар мунаҷҷим гӯядат: «Имрӯз ҳеч
Ончунон коре макун андар басеч».
Сад раҳ ар бинӣ дурӯғи ахтарӣ,
Як-дубора рост ояд, мехарӣ.
Ин нуҷуми мо нашуд ҳаргиз хилоф,
Сиҳҳаташ чун монд аз ту дар ғилоф?
Он табибу он мунаҷҷим аз гумон
Мекунанд огоҳу мо худ аз аён.
Дуд мебинему оташ аз карон,
Ҳамла меорад ба сӯйи мункирон.
Ту ҳамегӯйӣ: «Хамуш кун з-ин мақол,
Ки зиёни мост қоли шуми фол».
Эй ки нусҳи носеҳонро нашнавӣ,
Фоли бад бо туст, ҳар ҷо меравӣ.
Афъие бар пушти ту бармеравад,
ӯ зи боме бинадаш, огаҳ кунад.
Гӯйияш: «Хомӯш, ғамгинам макун»,
Гӯяд ӯ: «Хуш бош». Худ рафт он сухун.
Чун занад афъӣ даҳон бар гарданат,
Талх гардад ҷумла шодӣ ҷустанат.
Пас бад-ӯ гӯйӣ: «Ҳамин буд, эй фалон?
Чун бинадридӣ гиребон дар фиғон?
Ё зи болоям ту санге мезадӣ,
То маро он ҷид намудиву бадӣ».
ӯ бигӯяд: «З-он ки меозурдаӣ»,
Ту бигӯйӣ: «Нек, шодам кардаӣ!»
Гуфт: «Ман кардам ҷавонмардӣ ба панд,
То раҳонам ман туро з-ин хушкбанд.
Аз лаъимӣ ҳаққи он нашнохтӣ,
Мояи изову туғён сохтӣ».
Ин бувад хӯйи лаъимони данӣ,
Бад кунад бо ту, чу некӯйӣ кунӣ?
Нафсро з-ин сабр мекун мунҳаниш,
Ки лаъим асту насозад некӯиш.
Бо кариме, гар кунӣ эҳсон, сазад,
Мар якеро ӯ иваз ҳафсад диҳад.
Бо лаъиме чун кунӣ қаҳру ҷафо,
Бандае гардад туро бас бовафо.
Кофирон к-оранд дар неъмат ҷафо,
Боз дар дӯзах нидошон «раббано».
Саҳифаи 139/229
|
Дафтари якум
