 |
Дидани хоҷа ғуломи худро сапед ва ношинохтан, ки ӯст ва гуфтан, ки «Ғуломи маро ту куштаӣ, хунат гирифт ва Худо туро ба дасти ман андохт» Хоҷа аз дураш бидиду хира монд,
Аз таҳайюр аҳли он деҳро бихонд:
«Ровияй мо, уштури мо ҳаст ин,
Пас куҷо шуд бандаи зангиҷабин?
Ин яке бадрест, меояд зи дур,
Мезанад бар нури рӯз аз рӯш нур.
Ку ғуломи мо? Магар саргашта шуд?
Ё бад-ӯ гурге расиду кушта шуд?»
Чун биёмад пеш, гуфташ: «Кистӣ?
Аз Яман зодӣ ва ё туркестӣ?
Гӯ ғуломамро чӣ кардӣ? Рост гӯ,
Гар бикуштӣ, вонамо, ҳилат маҷӯ».
Гуфт: «Агар куштам, ба ту чун омадам?
Чун ба пойи худ дар ин хун омадам?»
«Ку ғуломи ман?». Бигуфт: «Инак манам,
Карда дасти фазли Яздон равшанам».
«Ҳай! Чӣ мегӯйӣ? Ғуломи ман куҷост?
Ҳин! Нахоҳӣ раст аз ман ҷуз ба рост».
Гуфт: «Асрори туро бо он ғулом
Ҷумла вогӯям якояк ман тамом.
З-он замоне ки харидӣ ту маро,
То ба акнун бозгӯям моҷаро.
То бидонӣ, ки ҳамонам дар вуҷуд,
Гарчи аз Шабдизи ман субҳе гушуд».
Ранг дигар шуд, валекин ҷони пок
Фориғ аз ранг асту аз аркону хок.
Таншиносон зуд моро гум кунанд,
Обнӯшон тарки машку хум кунанд.
Ҷоншиносон аз ададҳо фориғанд,
Ғарқаи дарёи бечунанду чанд.
Ҷон шаву аз роҳи ҷон ҷонро шинос,
Ёри биниш шав, на фарзанди қиёс.
Чун малак бо ақл, як сарриштаанд,
Баҳри ҳикматро ду сурат гаштаанд.
Он малак чун мурғ болу пар гирифт
В-ин хирад бигзошт парру фар гирифт.
Лоҷарам ҳар ду муносир омаданд,
Ҳар ду хушрӯ пушти ҳамдигар шуданд.
Ҳам малак, ҳам ақл Ҳақро воҷиде,
Ҳар ду одамро муъину соҷиде.
Нафсу шайтон буда з-аввал воҳиде,
Буда Одамро адӯву ҳосиде.
Он ки Одамро бадан дид, ӯ рамид
В-он ки нури муътаман дид, ӯ хамид.
Он ду дида равшанон буданд аз ин
В-ин дуро дида надида ғайри тин.
Ин баён акнун чу хар бар ях бимонд,
Чун нашояд бар ҷуҳуд Инҷил хонд.
Кай тавон бо шиъа гуфтан аз Умар?
Кай тавон барбат задан дар пеши кар,
Лек гар дар деҳ ба гӯша як кас аст,
Ҳой-ҳуе, ки баровардам, бас аст.
Мустаҳиққи шарҳро сангу кулӯх
Нотиқе гардад, мушарреҳ бо русух.
Саҳифаи 151/229
|
دفتریکوم
