|
Ҷавоби Ҳамза мар халқро Гуфт Ҳамза: «Чунки будам ман ҷавон, Марг медидам, вадоъи ин ҷаҳон. Сӯйи мурдан кас ба рағбат кай равад? Пеши аждарҳо бараҳна кай шавад? Лек аз нури Муҳаммад ман кунун Нестам ин шаҳри фониро забун. Аз буруни ҳисс лашкаргоҳи шоҳ Пур ҳамебинам зи нури Ҳақ сипоҳ. Хайма дар хайма, таноб андар таноб, Шукри он ки кард бедорам зи хоб». Он ки мурдан пеши чашмаш таҳлукаст, Амри «ло тулқу» бигирад ӯ ба даст. В-он ки мурдан пеши ӯ шуд фатҳи боб, «Сориъу» ояд мар ӯро дар хитоб. «Ал-ҳазар», эй маргбинон! «Бориъу», «Ал-ъаҷал», эй ҳашрбинон! «Сориъу». «Ас-сало», эй лутфбинон! «Ифраҳу», «Ал-бало», эй қаҳрбинон! «Итраҳу». Ҳар кӣ Юсуф дид, ҷон кардаш фидо, Ҳар кӣ гургаш дид, баргашт аз ҳудо. Марги ҳар як, эй писар! Ҳамранги ӯст, Пеши душман душману бар дӯст дӯст. Пеши турк ойинаро хушрангӣ аст, Пеши зангӣ ойина ҳам зангӣ аст. Он ки метарсӣ зи марг андар фирор, Он зи худ тарсонӣ, эй ҷон! Ҳуш дор. Рӯйи зишти туст на рухсори марг, Ҷони ту ҳамчун дарахту марг барг. Аз ту рустаст, ар накӯй аст, ар бад аст, Нохушу хуш, ҳар замират аз х(в)ад аст. Гар ба хорӣ хастаӣ, худ куштаӣ В-ар ҳариру қаздарӣ, худ риштаӣ. Лек набвад феъл ҳамранги ҷазо, Ҳеч хидмат нест ҳамранги ато. Музди муздурон намемонад ба кор, К-он араз в-ин ҷавҳар асту пойдор. Он ҳама сахтиву зӯр асту арақ В-ин ҳама сим асту зарр асту табақ. Гар туро ояд зи ҷойе тӯҳмате, Кард мазлумат дуъо, дар меҳнате. Ту ҳамегӯйӣ, ки ман озодаам, Бар касе ман тӯҳмате нанҳодаам. Ту гуноҳе кардаӣ шакли дигар, Дона киштӣ, дона кай монад ба бар? ӯ зино карду ҷазо сад чӯб буд, Гӯяд ӯ: «Ман кай задам касро ба уд?» На ҷазои он зино буд ин бало? Чӯб кай монад зиноро дар хало? Мор кай монад асоро, эй Калим? Дард кай монад даворо, эй ҳаким? Ту ба ҷойи он асо оби манӣ Чун бияфгандӣ, шуд он шахси санӣ. Ёр шуд ё мор шуд он оби ту, З-он асо чун аст ин эъҷоби ту? Ҳеч монад об он фарзандро? Ҳеч монад найшакар мар қандро? Чун суҷуде ё рукӯъе мард кишт, Шуд дар он олам суҷуди ӯ биҳишт. Чунки паррид аз даҳонаш ҳамди Ҳақ, Мурғи ҷаннат сохташ раббу-л-фалақ. Ҳамду тасбеҳаш намонад мурғро, Гарчӣ нутфай мурғ бод асту ҳаво. Чун зи дастат руст исору закот, Гашт ин даст он тараф нахлу набот. Оби сабрат ҷӯйи оби хулд шуд, Ҷӯи шири хулд, меҳри тусту вуд. Завқи тоат гашт ҷӯйи ангубин, Мастиву шавқи ту ҷӯйи хамр бин. Ин сабабҳо, он асарҳоро намонд, Кас надонад чун-ш ҷойи он нишонд? Ин сабабҳо чун ба фармони ту буд, Чор ҷӯ ҳам мар туро фармон намуд. Ҳар тараф хоҳӣ, равонаш мекунӣ, Он сифат чун буд, чунонаш мекунӣ. Чун мании ту, ки дар фармони туст, Насли он дар амри ту оянд чуст. Медавад бар амри ту фарзанди нав, Ки манам ҷузват, ки кардияш гарав. Он сифат дар амри ту буд ин ҷаҳон, Ҳам дар амри туст он ҷӯҳо равон. Он дарахтон мар туро фармонбаранд, К-он дарахтон аз сифотат бобаранд. Чун ба амри туст ин ҷо ин сифот, Пас дар амри туст он ҷо он ҷазот. Чун зи дастат захм бар мазлум руст, Он дарахте гашт, аз ӯ заққум руст. Чун зи хашм, оташ ту дар дилҳо задӣ, Мояи нори ҷаҳаннам омадӣ. Оташат ин ҷо чу одамсӯз буд, Он чӣ аз вай зод, мардафрӯз буд. Оташи ту қасди мардум мекунад, Нор, к-аз вай зод, бар мардум занад. Он суханҳои чу мору каждумат Мору каждум гашту мегирад думат. Авлиёро доштӣ дар интизор, Интизори растахезат гашт ёр. Ваъдаи фардову пасфардои ту Интизори ҳашрат омад, войи ту. Мунтазир монӣ дар он рӯзи дароз Дар ҳисобу офтоби ҷонгудоз. К-осмонро мунтазир медоштӣ, Тухми «фардо раҳ равам» мекоштӣ. Хашми ту тухми саъири дӯзах аст, Ҳин, бикуш ин дӯзахатро, к-ин фах аст. Куштани ин нор набвад ҷуз ба нур, «Нурука-тфаъ норано наҳну-ш-шакур». Гар ту бенурӣ, кунӣ ҳилме ба даст, Оташат зиндасту дар хокистар аст. Он такаллуф бошаду рӯпӯш, ҳин, Норро накшад ба ғайри нури дин. То набинӣ нури дин, омин мабош, К-оташи пинҳон шавад як рӯз фош. Нур обе дону ҳам бар об чафс, Чунки дорӣ об, аз оташ матарс. Об оташро кушад, к-оташ ба хӯ, Мебисӯзад наслу фарзандони ӯ. Сӯйи он мурғобиён рав рӯзи чанд, То туро дар оби ҳайвонӣ кашанд. Мурғи хокӣ, мурғи обӣ ҳамтананд, Лек зиддонанд, обу равғананд. Ҳар яке мар асли худро бандаанд, Эҳтиёте кун, ба ҳам монандаанд. Ҳамчунон ки васваса-в ваҳйи аласт Ҳар ду маъқуланд, лекин фарқ ҳаст. Ҳар ду даллолони бозори замир Рахтҳоро меситоянд, эй амир! Гар ту саррофи дилӣ, фикрат шинос, Фарқ кун сирри ду фикрат, чун нахос. В-ар надонӣ ин ду фикрат аз гумон, «Ло халоба» гӯю маштобу марон.
Саҳифаи 167/229 |