 |
Ҳилаи дафъи мағбун шудан дар байъу широ Он яке ёри паямбарро бигуфт,
Ки манам дар байъҳо бо ғабн ҷуфт.
Макри ҳар кас, к-ӯ фурӯшад ё харад,
Ҳамчу сеҳр асту зи роҳам мебарад.
Гуфт: «Дар байъе, ки тарсӣ аз ғирор,
Шарт кун се рӯз худро ихтиёр,
Ки таъаннӣ ҳаст аз раҳмон яқин,
Ҳаст таъҷилат зи шайтони лаъин».
Пеши саг чун луқмае нон афганӣ,
Бӯ кунад, он гаҳ хурад, эй муътанӣ!
ӯ ба бинӣ бӯ кунад, мо бо хирад,
Ҳам бибӯемаш ба ақли мунтақад.
Бо таъаннӣ гашт мавҷуд аз Худо
То ба шаш рӯз ин замину чархҳо.
В-арна қодир буд, к-ӯ «кун файакун»,
Сад замину чарх овардӣ бурун.
Одамиро андак-андак он ҳумом,
То чиҳил солаш кунад марди тамом.
Гарчи қодир буд, к-андар як нафас,
Аз адам паррон кунад панҷоҳ кас.
Исӣ қодир буд, к-ӯ аз як дуъо
Бетаваққуф барҷаҳонад мурдаро.
Холиқи Исо бинатвонад, ки ӯ
Бетаваққуф мардум орад тӯ ба тӯ?
Ин таъаннӣ аз пайи таълими туст,
Ки талаб оҳиста бояд, бе сукуст.
Ҷӯяке кӯчак, ки доим меравад,
На наҷас гардад, на ганда мешавад.
З-ин таъаннӣ зояд иқболу сурур,
Ин таъаннӣ байза, давлат чун туюр.
Мурғ кай монад ба байза, эй анид!
Гарчи аз байза ҳамеояд падид.
Бош то аҷзои ту чун байзаҳо
Мурғҳо зоянд андар интиҳо.
Байзаи мор арчи монад дар шабаҳ
Байзаи гунҷишкро, дур аст раҳ.
Донаи обӣ ба донай себ низ
Гарчи монад, фарқҳо дон, эй азиз!
Баргҳо ҳамранг бошад дар назар,
Меваҳо ҳар як бувад навъе дигар.
Баргҳои ҷисмҳо монандаанд,
Лек ҳар ҷоне ба раъйе зиндаанд.
Халқ дар бозор яксон мераванд,
Он яке дар завқу дигар дардманд.
Ҳамчунон дар марг яксон меравем,
Ним дар хусрону ниме хусравем.
Саҳифаи 168/229
|
Дафтари якум
