 |
Фарқ миёни донистани чизе ба мисолу тақлид ва миёни донистани моҳийяти он чиз Зоҳир аст осору мевай раҳматаш,
Лек кай донад ҷуз ӯ моҳийяташ?
Ҳеч моҳийёти авсофи камол
Кас надонад ҷуз ба осору мисол.
Тифл моҳийят надонад тамсро,
Ҷуз, ки гӯйӣ ҳаст чун ҳалво туро.
Кай бувад моҳийяти завқи ҷимоъ,
Мисли моҳийёти ҳалво? Эй мутоъ!
Лек нисбат кард аз рӯйи х(в)ашӣ
Бо ту он оқил, чу ту кӯдаквашӣ.
То бидонад кӯдак онро аз мисол,
Гар надонад моҳият ё айни ҳол.
Пас агар гӯйӣ: «бидонам», дур нест,
В-ар «надонам», гуфти кизбу зӯр нест.
Гар касе гӯяд, ки донӣ Нӯҳро?
Он расули Ҳаққу нури рӯҳро?
Гар бигӯйӣ: «Чун надонам? К-он қамар
Ҳаст аз хуршеду маҳ машҳуртар.
Кӯдакони хурд дар куттобҳо
В-он имомон ҷумла дар меҳробҳо.
Номи ӯ хонанд дар Қуръон сареҳ,
Қиссааш гӯянд аз мозӣ фасеҳ».
Рост гӯ, дони-ш ту, аз рӯйи васф,
Гарчи моҳийят нашуд аз Нӯҳ кашф.
В-ар бигӯйӣ: «Ман чӣ донам Нӯҳро?
Ҳамчу ӯе донад ӯро, эй фато!
Мӯри лангам, ман чӣ донам филро?
Пашшае кай донад Исрофилро?»
Ин сухан ҳам рост аст аз рӯйи он,
Ки ба моҳийят надониш, эй фалон!
Аҷз аз идроки моҳийят, аму!
Ҳолати ома бувад, мутлақ магӯ.
З-он ки моҳиёту сирри сирри он
Пеши чашми комилон бошад аён.
Дар вуҷуд аз сирри Ҳаққу зоти ӯ
Дуртар аз фаҳму истибсор ку?
Чунки он махфӣ намонд аз маҳрамон,
Зоту васфе чист, к-он монад ниҳон?
Ақл баҳсе гӯяд: «Ин дур асту гав»,
Бе зи таъвиле муҳоле кам шунав.
Қутб гӯяд мар туро: «Эй сустҳол!
Он чӣ фавқи ҳоли туст, ояд муҳол.
Воқеоте, ки кунунат баргушуд,
На ки аввал ҳам муҳолат менамуд?
Чун раҳонидат зи даҳ зиндон карам,
Тиҳро бар худ макун ҳабси ситам».
Саҳифаи 176/229
|
Дафтари якум
