 |
Лоуболӣ гуфтани ошиқ, носеҳ ва озилро аз сирри ишқ Гуфт: «Эй носеҳ! Хамуш кун, чанд-чанд?
Панд кам деҳ, з-он ки бас сахт аст банд.
Сахттар шуд банди ман аз панди ту,
Ишқро нашнохт донишманди ту.
Он тараф, ки ишқ меафзуд дард,
Бӯҳанифа-в Шофеъӣ дарсе накард.
Ту макун таҳдид аз куштан, ки ман
Ташнаи зорам ба хуни хештан.
Ошиқонро ҳар замоне мурданест,
Мурдани ушшоқ худ як навъ нест.
ӯ дусад ҷон дорад аз ҷони ҳудо
В-он дусадро мекунад ҳар дам фидо.
Ҳар яке ҷонро ситонад даҳ баҳо,
Аз нубӣ хон: «Ашрата амсолиҳо».
Гар бирезад хуни ман он дӯстрӯ,
Пойкӯбон ҷон барафшонам бар ӯ.
Озмудам, марги ман дар зиндагист,
Чун раҳам з-ин зиндагӣ, пояндагист.
«Уқтулунӣ уқтулунӣ ё сиқот!
Инна фӣ қатлӣ ҳаётан фӣ ҳаёт.
Ё мунира-л-хадди! Ё рӯҳа-л-бақо!
Иҷтазиб рӯҳӣ ва ҷуд лӣ би-л-лақо.
Лӣ ҳабибун ҳуббуҳу яшви-л-ҳашо,
Лав яшо ямшӣ ало айнӣ, машо».
Порсӣ гӯ, гарчи тозӣ хуштар аст,
Ишқро худ сад забони дигар аст.
Бӯйи он дилбар чу паррон мешавад,
Он забонҳо ҷумла ҳайрон мешавад.
Бас кунам, дилбар даромад дар хитоб,
Гӯш шав, «валлоҳу аълам би-с-савоб».
Чунки ошиқ тавба кард, акнун битарс,
К-ӯ чу айёрон кунад бар дор дарс.
Гарчи ин ошиқ Бухоро меравад,
На ба дарсу на ба усто меравад.
Ошиқонро шуд мударрис ҳусни дӯст,
Дафтару дарсу сабақшон рӯйи ӯст.
Хомушанду наъраи такрорашон
Меравад то аршу тахти ёрашон.
Дарсашон ошӯбу чарху залзала,
На зиёдот асту боби салсала.
Салсалай ин қавм ҷаъди мушкбор,
Масъалай давр аст, лекин даври ёр.
Масъалай кис ар бипурсад кас туро,
Гӯ, нагунҷад ганҷи Ҳақ дар кисаҳо.
Гар дами хулъу муборо меравад,
Бад мабин, зикри Бухоро меравад.
Зикри ҳар чизе диҳад хосийяте,
З-он ки дорад ҳар сифат моҳийяте.
Дар Бухоро дар ҳунарҳо болиғӣ,
Чун ба хорӣ рӯ ниҳӣ, з-он фориғӣ.
Он бухорӣ ғуссаи дониш надошт,
Чашм бар хуршеди биниш мегумошт.
Ҳар кӣ дар хилват ба биниш ёфт роҳ,
ӯ зи донишҳо наҷӯяд дастгоҳ.
Бо ҷамоли ҷон чу шуд ҳамкосае,
Бошадаш з-иҷбору дониш тосае.
Дид бар дониш бувад ғолиб фаро,
З-он ҳаме дунё бичарбад омаро.
З-он ки дунёро ҳамебинанд айн
В-он ҷаҳонеро ҳамедонанд дайн.
Саҳифаи 185/229
|
Дафтари якум
