 |
Гуфтани шайтон Қурайшро, ки ба ҷанги Аҳмад алайҳиссалом оед, ки ман ёриҳо кунам ва қабилаи худро ба ёрӣ хонам ва вақти мулоқоти саффайн гурехтан Ҳамчу шайтон дар сипаҳ шуд садякум,
Хонд афсун, к- «Аннанӣ ҷорун лакум».
Чун Қурайш аз гуфти ӯ ҳозир шуданд,
Ҳар ду лашкар дар мулоқот омаданд.
Дид шайтон аз малоик испаҳе,
Сӯйи саффи мӯъминон андар раҳе.
Он «ҷунудан лам таравҳо» саф зада,
Гашт ҷони ӯ зи бим оташкада.
Пойи худ вопас кашида мегирифт,
Ки ҳамебинам сипоҳе ман шигифт.
Эй «ахофуллоҳ моли минҳу авн,
Изҳабу иннӣ аро мо лам таравн».
Гуфт Ҳорис: «Эй суроқашакл, ҳин,
Дӣ чаро ту менагуфтӣ инчунин?»
Гуфт: «Ин дам ман ҳамебинам ҳараб»,
Гуфт: «Мебинӣ ҷаъошиши араб.
Менабинӣ ғайри ин лек, эй ту нанг,
Он замони лоф буд, ин вақти ҷанг.
Дӣ ҳамегуфтӣ, ки побандон шудам,
Ки бувадтон фатҳу нусрат дам ба дам.
Дӣ «заъиму-л-ҷайш» будӣ, эй лаъин!
В-ин замон номарду ночизу маҳин.
То бихӯрдем он дами ту в-омадем,
Ту ба тун рафтиву мо ҳезум шудем».
Чунки Ҳорис бо Суроқа гуфт ин,
Аз итобаш хашмгин шуд он лаъин.
Дасти худ хашмин зи дасти ӯ кашид,
Чун зи гуфти ӯ-ш дарди дил расид.
Синаашро кӯфт шайтону гурехт,
Хуни он бечорагон з-ин макр рехт.
Чунки вайрон кард чандин олам ӯ,
Пас бигуфт: «Иннӣ бариун минкуму».
Кӯфт андар синааш, андохташ,
Пас гурезон шуд, чу ҳайбат тохташ.
Нафсу шайтон ҳар ду як тан будаанд,
Дар ду сурат хешро бинмудаанд.
Чун фаришта-в ақл, к-эшон як буданд,
Баҳри ҳикматҳош ду сурат шуданд.
Душмане дорӣ чунин дар сирри хеш,
Монеъи ақл асту хасму ҷону кеш.
Як нафас ҳамла кунад чун сусмор,
Пас ба сӯрохе гурезад дар фирор.
Дар дил ӯ сӯрохҳо дорад кунун,
Сар зи ҳар сӯрох меорад бурун.
Номи пинҳон гаштани дев аз нуфус
В-андар он сӯрох рафтан, шуд хунус.
Ки хунусаш чун хунуси қунфуз аст
Чун сари қунфуз варо омадшуд аст.
Ки Худо он девро ханнос хонд,
К-ӯ сари он хорпуштакро бимонд.
Ме-ниҳон гардад сари он хорпушт
Дам ба дам аз бими сайёди дурушт.
То чу фурсат ёфт, сар орад бурун,
З-ин чунин макре шавад мораш забун.
Гарна нафс аз андарун роҳат задӣ,
Раҳзанонро бар ту дасте кай будӣ.
З-он авони муқтазӣ, ки шаҳват аст,
Дил асири ҳирсу озу офат аст.
З-он авони сир шудӣ дузду табоҳ,
То авононро ба қаҳри туст роҳ.
Дар хабар бишнав ту ин панди накӯ:
«Байна ҷанбайкум лакум аъдо адӯ».
Тумтуроқи ин адӯ машнав, гурез,
К-ӯ чу Иблис аст дар лаҷҷу ситез.
Бар ту ӯ аз баҳри дунёву набард
Он азоби сармадиро саҳл кард.
Чӣ аҷаб, гар маргро осон кунад,
ӯ зи сеҳри хеш садчандон кунад.
Сеҳр коҳеро ба санъат кӯҳ кунад,
Боз кӯҳеро чу коҳе метанад.
Зиштҳоро нағз гардонад ба фан,
Нағзҳоро зишт гардонад ба зан(н).
Кори сеҳр ин аст, к-ӯ дам мезанад,
Ҳар нафас қалби ҳақоиқ меканад.
Одамиро хар намояд соате,
Одамӣ созад хареро в-ояте.
Инчунин соҳир даруни тусту сир
«Инна фи-л-васвоси сирран мустатир».
Андар он олам, ки ҳаст ин сеҳрҳо,
Соҳирон ҳастанд ҷодуигушо.
Андар он саҳро, ки руст ин заҳри тар,
Низ рӯйидаст тарёқ, эй писар!
Гӯядат тарёқ: «Аз ман ҷӯ сипар,
Ки зи заҳрам ман ба ту наздиктар.
Гуфти ӯ сеҳр асту вайронии ту,
Гуфти ман сеҳр асту дафъи сеҳри ӯ».
Саҳифаи 196/229
|
دفتریکوم
