 |
Тамсили гурехтани мӯъмин ва бесабрии ӯ дар бало, ба изтироб ва беқарории нахуд ва дигар ҳавоиҷ дар ҷӯши дег ва бардавидан, то берун ҷаҳанд Бингар андар наххуде, дар дег чун,
Меҷаҳад боло! Чу шуд з-оташ забун.
Ҳар замон наххуд барояд вақти ҷӯш,
Бар сари дегу барорад сад хурӯш,
Ки чаро оташ ба ман дармезанӣ?
Чун харидӣ, чун нигунам мекунӣ?
Мезанад кафлез кадбону, ки не,
Хуш биҷӯшу бармаҷаҳ з-оташкунӣ.
З-он наҷӯшонам, ки макрӯҳи манӣ,
Балки то гирӣ ту завқу чошнӣ.
То ғизо гардӣ, биёмезӣ ба ҷон,
Баҳри хорӣ нестат ин имтиҳон.
Об мехӯрдӣ ба бустон сабзу тар,
Баҳри ин оташ будаст он обх(в)ар.
Раҳматаш собиқ будаст аз қаҳр, з-он
То зи раҳмат гардад аҳли имтиҳон.
Раҳматаш бар қаҳр аз он собиқ шудаст,
То ки сармояй вуҷуд ояд ба даст.
З-он ки белаззат нарӯяд лаҳму пӯст,
Чун нарӯяд, чӣ гудозад ишқи дӯст?
З-он тақозо, гар биёяд қаҳрҳо,
То кунӣ исор он сармояро.
Боз лутф ояд барои узри ӯ,
Ки бикардӣ ғуслу барҷастӣ зи ҷӯ.
Гӯяд, эй наххуд, чаридӣ дар баҳор,
Ранҷ меҳмони ту шуд, некӯш дор.
То ки меҳмон бозгардад шукрсоз,
Пеши шаҳ гӯяд зи исори ту боз.
То ба ҷойи неъматат мунъим расад,
Ҷумла неъматҳо барад бар ту ҳасад.
Ман Халилам, ту писар, пеши бичук
Сар бинеҳ, «инни аронӣ азбаҳук».
Сар ба пеши қаҳр неҳ, дил барқарор,
То бибуррам ҳалқат исмоилвор.
Сар бибуррам, лек ин сар он сарест,
К-аз бурида гаштану мурдан барист.
Лек мақсуди азал таслими туст,
Эй мусулмон! Боядат таслим ҷуст.
Эй нахуд! Меҷӯш андар ибтило,
То на ҳастиву на худ монад туро.
Андар он бустон агар хандидаӣ,
Ту гули бустони ҷону дидаӣ.
Гар ҷудо аз боғ обу гил шудӣ,
Луқма гаштӣ, андар эҳё омадӣ.
Шав ғизову қуввату андешаҳо,
Шер будӣ, шер шав дар бешаҳо.
Аз сифоташ рустаӣ валлаҳ нахуст,
Дар сифоташ бозрав чолоку чуст.
З-абру хуршеду зи гардун омадӣ,
Пас шудӣ авсофу гардун баршудӣ.
Омадӣ дар сурати борону тоб,
Меравӣ андар сифоти мустатоб.
Ҷузви шеду абру анҷумҳо будӣ,
Нафсу феълу қавлу фикратҳо шудӣ.
Ҳастии ҳайвон шуд аз марги набот,
Рост омад «уқтулунӣ ё сиқот».
Чун чунин бурдест моро баъди мот,
Рост омад «иннафӣ қатлӣ ҳаёт».
Феълу қавлу сидқ шуд қути малак,
То бад-ин меъроҷ шуд сӯйи фалак.
Ончунон к-он тӯъма шуд қути башар,
Аз ҷамодӣ баршуду шуд ҷонвар.
Ин суханро тарҷумай паҳноваре
Гуфта ояд дар мақоми дигаре.
Корвон доим зи гардун мерасад,
То тиҷорат мекунад, вомеравад.
Пас, бирав ширину хуш бо ихтиёр,
На ба талхиву кароҳат дуздвор.
З-он ҳадиси талх мегӯям туро,
То зи талхиҳо фурӯ шӯям туро.
З-оби сард ангури афсурда раҳад,
Сардиву афсурдагӣ берун ниҳад.
Ту зи талхӣ чунки дил пурхун шавӣ,
Пас зи талхиҳо ҳама берун равӣ.
Саҳифаи 199/229
|
دفتریکوم
