 |
Ҳикояти он шахс, ки дар аҳди Довуд алайҳиссалом шабу рӯз дуъо мекард, ки маро рӯзии ҳалол деҳ беранҷ Он яке марди думӯ омад шитоб,
Пеши як ойинадори мустатоб.
Гуфт: «Аз ришам сапедӣ кун ҷудо,
Ки арӯси нав гузидам, эй фато!»
Риши ӯ бибриду кул пешаш ниҳод,
Гуфт: «Ту бигзин, маро коре фитод».
Ин суолу он ҷавоб аст, он гузин,
Ки сари инҳо надорад дарди дин.
Он яке зад силие мар Зайдро,
Ҳамла кард ӯ ҳам барои кайдро.
Гуфт силӣ зан: «Суолат мекунам,
Пас ҷавобам гӯй в-он гаҳ мезанам.
Бар қафои ту задам, омад тароқ,
Як суоле дорам ин ҷо дар вифоқ.
Ин тароқ аз дасти ман будаст ё
Аз қафогоҳи ту, эй фахри киё?»
Гуфт: «Аз дард ин фароғат нестам,
Ки дар ин фикру тафаккур бистам.
Ту ки бедардӣ ҳамеандеш ин,
Нест соҳибдардро ин фикр, ҳин!»
Саҳифаи 55/229
|
Дафтари якум
