 |
Давидани гов дар хонаи он дуъокунанда ба илҳоҳ. «Қола-н-набийю алайҳиссалом: инн аллоҳа юҳиббу-л-мулиҳҳина фӣ-д-дуъои» зеро айни хост аз Ҳақ таъоло ва илҳоҳ хонандаро беҳ аст аз он чӣ мехоҳад онро аз ӯ Дар саҳоба кам будӣ ҳофиз касе,
Гарчи шавқе буд ҷоншонро басе.
З-он ки чун мағзаш дароганду расид,
Пӯстҳо шуд бас рақиқу вокафид.
Қишри ҷавзу фустуқу бодом ҳам,
Мағз чун огандашон, шуд пӯст кам.
Мағзи илм афзуд, кам шуд пӯсташ,
З-он ки ошиқро бисӯзад дӯсташ.
Васфи матлубе чу зидди толибест,
Ваҳйу барқи нур, сӯзандай набист.
Чун таҷаллӣ кард авсофи қадим,
Пас бисӯзад васфи ҳодисро гилем.
Рубъи Қуръон ҳар киро маҳфуз буд,
«Ҷалла фино» аз саҳоба мешунуд.
Ҷамъи сурат бо чунин маънии жарф,
Нест мумкин, ҷуз зи султоне шигарф.
Дар чунин мастӣ муроъоти адаб
Худ набошад в-ар бувад, бошад аҷаб.
Андар истиғно мурооти ниёз,
Ҷамъи зиддайн аст чун гирду дароз.
Худ асо маъшуқи умён мебувад,
Кӯр худ сандуқи Қуръон мебувад.
Гуфт: «Кӯрон худ санодиқанд пур
Аз ҳуруфи мусҳафу зикру нузур».
Боз сандуқе пур аз Қуръон беҳ аст,
З-он ки сандуқе бувад холӣ ба даст.
Боз сандуқе, ки холӣ шуд зи бор,
Беҳ зи сандуқе, ки пурмуш асту мор.
Ҳосил андар васл чун афтод мард
Гашт даллола ба пеши мард сард.
Чун ба матлубат расидӣ, эй малеҳ,
Шуд талабкории илм акнун қабеҳ.
Чун шудӣ бар бомҳои осмон,
Сард бошад ҷустуҷӯйи нардбон.
Ҷуз барои ёриву таълими ғайр
Сард бошад роҳи хайр аз баъди хайр.
Ойинай равшан, ки шуд софу малӣ,
Ҷаҳл бошад барниҳодан сайқале.
Пеши султон хуш нишаста дар қабул,
Зишт бошад ҷустани нома-в расул.
Саҳифаи 56/229
|
Дафтари якум
