 |
Баёни он ки илмро ду пар аст ва гумонро як пар аст. Ноқис омад зан(н), ба парвоз абтар аст ва мисоли занну яқин дар илм Он яке дар аҳди Довуди набӣ
Назди ҳар донову пеши ҳар ғабӣ
Ин дуъо мекард доим, к-эй Худо!
Сарвате беранҷ рӯзӣ кун маро.
Чун маро ту офаридӣ коҳиле,
Захмхоре, сустҷунбе, манбале.
Бар харони пуштреши бемурод
Бори аспон в-астарон натвон ниҳод.
Коҳилам чун офаридӣ, эй малӣ,
Рӯзиям деҳ ҳам зи роҳи коҳилӣ.
Коҳилам ман, сояхуспам дар вуҷуд,
Хуфтам андар сояи ин фазлу ҷуд.
Коҳилону сояхуспонро магар
Рӯзие бинвиштаӣ навъе дигар.
Ҳар киро пой аст, ҷӯяд рӯзие,
Ҳар киро по нест, кун дилсӯзие.
Ризқро мерон ба сӯйи он ҳазин,
Абрро борон ба сӯйи ҳар замин.
Чун заминро по набошад, ҷуди ту,
Абрро ронад ба суйи ӯ дутӯ.
Тифлро чун по набошад, модараш
Ояду резад вазифа бар сараш.
Рӯзие хоҳам, ки ногаҳ бетаъаб,
Ки надорам ман зи кӯшиш ҷуз талаб».
Муддати бисёр мекард ин дуъо
Рӯз то шаб, шаб ҳамай шаб то зуҳо.
Халқ механдид бар гуфтори ӯ,
Бар тамаъхомиву бар пайкори ӯ.
Ки чӣ мегӯяд аҷаб ин сустриш?
Ё касе додаст банги беҳушиш?
Роҳи рӯзӣ касбу ранҷ асту таъаб,
Ҳар касеро пешае доду талаб.
«Утлубу-л-арзоқа фӣ асбобиҳо,
Удхулу-л-автона мин абвобиҳо».
Шоҳу султону расули Ҳақ кунун
Ҳаст Довуди набии зӯфунун.
Бо чунон иззеву нозе, к-андар ӯст,
Ки гузидасташ иноятҳои дӯст.
Мӯъҷизоташ бешумору беадад,
Мавҷи бахшоиш мадад андар мадад.
Ҳеч касро худ зи Одам то кунун
Кай будаст овози сад чун арғанун?
Ки ба ҳар ваъзе бимиронад дувист,
Одамиро савти хубаш карданист.
Шеру оҳу ҷамъ гардад он замон,
Сӯйи тазкираш муғаффал ин аз он.
Кӯҳу мурғон ҳамрасоил бо дамаш,
Ҳар ду андар вақти даъват маҳрамаш.
Ину сад чандин мар ӯро мӯъҷизот,
Нури рӯяш беҷиҳоту дар ҷиҳот.
Бо ҳама тамкин Худо рӯзии ӯ
Карда бошад баста андар ҷустуҷӯ.
Бе зиреҳбофиву ранҷе рӯзияш
Менаёяд бо ҳама пирӯзияш.
Инчунин махзули вопасмондае,
Хонагандай дуну гардунрондае.
Инчунин мудбир ҳамехоҳад, ки зуд
Бетиҷорат пур кунад доман зи суд.
Инчунин гиҷе биёмад дар миён,
Ки бароям бар фалак бе нардбон.
Ин ҳамегуфташ ба тасхур: «Рав бигир,
Ки расидат рӯзиву омад башир».
В-он ҳамехандид: «Моро ҳам бидеҳ,
З-он чӣ ёбӣ ҳадя, эй солори деҳ!»
ӯ аз ин ташнеъи мардум в-ин фусус
Кам намекард аз дуъову чоплус.
То ки шуд дар шаҳр маъруфу шаҳир,
К-ӯ зи анбони тиҳӣ ҷӯяд панир.
Шуд масал дар хомтабъӣ он гадо,
ӯ зи ин хоҳиш намеомад ҷудо.
Саҳифаи 58/229
|
Дафтари якум
