 |
Халос ёфтани кӯдакон аз мактаб бад-ин макр Гашт усто суст аз ваҳму зи бим
Барҷаҳиду мекашонид ӯ гилем.
Хашмгин бо зан, ки меҳри ӯст суст,
Ман бад-ин ҳолам, напурсиду наҷуст.
Худ маро огаҳ накард аз ранги ман,
Қасд дорад, то раҳад аз нанги ман.
ӯ ба ҳусну ҷилваи худ маст гашт,
Бехабар, к-аз бом афтодам чу ташт.
Омаду дарро ба тундӣ вогушод,
Кӯдакон андар пайи он устод.
Гуфт зан: «Хайр аст. Чун зуд омадӣ?
Ки мабодо зоти некатро бадӣ».
Гуфт: «Кӯрӣ? Рангу ҳоли ман бибин,
Аз ғамам бегонагон андар ҳанин.
Ту даруни хона аз буғзу нифоқ
Менабинӣ ҳоли ман дар эҳтироқ?»
Гуфт зан: «Эй хоҷа, айбе нестат,
Ваҳму занни лоши бемаънистат».
Гуфташ: «Эй ғар! Ту ҳанӯзӣ дар лаҷоҷ?
Менабинӣ ин тағайюр в-иртиҷоҷ?
Гар ту кӯру кар шудӣ, моро чӣ ҷурм?
Мо дар ин ранҷему дар андӯҳу гурм».
Гуфт: «Эй хоҷа! Биёрам ойинаҳ?
То бидонӣ, ки надорам ман гунаҳ?»
Гуфт: «Рав, маҳ ту раҳе, маҳ ойинат,
Доимо дар буғзу киниву анат.
Ҷомаи хоби маро з-ӯ густарон,
То нахуспам, ки сари ман шуд гарон».
Зан таваққуф кард, мардаш бонг зад,
К-эй адӯ! Зутар, туро ин месазад.
Саҳифаи 66/229
|
دفتریکوم
