 |
Музтариб шудани фақири назркарда ба кандани амруд аз дарахт ва гӯшмоли Ҳақ расидан бе мӯҳлат Он яке омад ба пеши заргаре,
Ки тарозу деҳ, ки барсанҷам заре.
Гуфт: «Хоҷа! Рав, маро ғирбол нест»,
Гуфт: «Мизон деҳ, бар ин тасхур маист».
Гуфт: «Ҷорӯбе надорам дар дукон»,
Гуфт: «Бас, бас! Ин мазоҳикро бимон.
Ман тарозуе, ки мехоҳам, бидеҳ,
Хештанро кар макун, ҳар сӯ маҷеҳ».
Гуфт: «Бишнидам сухан, кар нестам,
То напиндорӣ, ки бемаънистам!
Ин шунидам, лек пирӣ муртаъиш,
Даст ларзон, ҷисми ту номунтаъиш.
В-он зари ту ҳам қурозай хурд мурд,
Даст ларзад, пас бирезад зарри хурд.
Пас бигӯйӣ: «Хоҷа ҷорӯбе биёр,
То биҷӯям зарри худро дар ғубор».
Чун бирӯбӣ, хокро ҷамъ оварӣ,
Гӯиям ғалбер хоҳам, эй ҷарӣ!
Ман зи аввал дидам охирро тамом,
Ҷойи дигар рав аз ин ҷо, вассалом».
Саҳифаи 73/229
|
Дафтари якум
