 |
Иҷтимоъи аҷзои хари Узайр алайҳиссалом баъд аз пӯсидан биизниллоҳ ва дар ҳам мураккаб шудан пеши чашми Узайр алайҳиссалом Дар ариш ӯро яке зоир биёфт,
К-ӯ ба ҳар ду даст ме-занбил бофт.
Гуфт ӯро: «Эй адувви ҷони хеш,
Дар аришам омада, сар карда пеш.
Ин чаро кардӣ шитоб андар сибоқ?»
Гуфт: «Аз ифроти меҳру иштиёқ».
Пас табассум карду гуфт: «Акнун биё,
Лек махфӣ дор инро, эй киё!
То намирам ман, магӯ ин бо касе,
На қарине, на ҳабибе, на хасе».
Баъд аз он қавме дигар аз равзанаш
Мутталеъ гаштанд бар бофиданаш.
Гуфт: «Ҳикматро ту донӣ, кирдгор!
Ман кунам пинҳон, ту карди ошкор».
Омад илҳомаш, ки якчанде буданд,
Ки дар ин ғам бар ту мункир мешуданд,
Ки магар солус буд ӯ дар тариқ,
Ки Худо расвош кард андар фариқ.
Ман нахоҳам, к-он рама кофир шаванд,
Дар залолат дар гумони бад раванд.
Ин кароматро бикардем ошкор,
Ки диҳемат даст андар вақти кор.
То ки он бечорагони бадгумон
Рад накарданд аз ҷаноби осмон.
Ман туро бе ин кароматҳо зи пеш
Худ тасаллӣ додаме аз зоти хеш.
Ин каромат баҳри эшон додамат
В-ин чароғ аз баҳри он бинҳодамат.
Ту аз он бигзаштаӣ, к-аз марги тан
Тарсӣ в-аз тафриқи аҷзои бадан.
Ваҳми тақфиқи сару по аз ту рафт,
Дафъи ваҳм испар расидат нек зафт.
Саҳифаи 78/229
|
Дафтари якум
