 |
Дуъо ва шафоати Дақуқӣ дар халоси киштӣ Чун Дақуқӣ он қиёматро бидид,
Раҳми ӯ ҷӯшиду ашки ӯ давид.
Гуфт: «Ё раб! Мангар андар феълашон,
Дасташон гир, эй шаҳи некӯнишон.
Хуш саломатшон ба соҳил бозбар,
Эй расида дасти ту дар баҳру бар.
Эй кариму эй раҳими сармадӣ,
Даргузор аз бадсиголон ин бадӣ.
Эй бидода ройгон сад чашму гӯш,
Бе зи ришват бахш карда ақлу ҳуш.
Пеш аз истеҳқоқ бахшида ато,
Дида аз мо ҷумла куфрону хато.
Эй азим! Аз мо гуноҳони азим
Ту тавонӣ афв кадан дар ҳарим.
Мо зи озу ҳирс худро сӯхтем
В-ин дуъоро ҳам зи ту омӯхтем.
Ҳурмати он ки дуъо омӯхтӣ,
Дар чунин зулмат чароғ афрӯхтӣ».
Ҳамчунин мерафт бар лутфаш дуъо,
Он замон чун модарони бовафо.
Ашк мерафт аз ду чашмаш в-он дуъо
Бехуд аз вай мебаромад бар само.
Он дуъои бехудон худ дигар аст,
Он дуъо з-ӯ нест, гуфти довар аст.
Он дуъо Ҳақ мекунад, чун ӯ фаност,
Он дуъову он иҷобат аз Худост.
Воситай махлуқ, на андар миён,
Бехабар з-он лоба кардан ҷисму ҷон.
Бандагони Ҳақ раҳиму бурдбор,
Хӯйи Ҳақ доранд дар ислоҳи кор.
Меҳрубон, беришватон, ёригарон,
Дар мақоми сахту дар рӯзи гарон.
Ҳин, биҷӯ ин қавмро, эй мубтало,
Ҳин! Ғанимат дорашон пеш аз бало.
Раст киштӣ аз дами он паҳлавон
В-аҳли киштиро ба ҷаҳди худ гумон,
Ки магар бозуи эшон дар ҳазар
Бар ҳадаф андохт тире аз ҳунар.
По раҳонад рӯбаҳонро дар шикор
В-он зи дум донанд рӯбоҳон ғирор.
Ишқҳо бо думми худ бозанд, к-ин
Мераҳонад ҷони моро дар камин.
Рӯбаҳо! Поро нигаҳ дор аз кулӯх,
По чу набвад, дум чӣ суд, эй чашмшӯх?
Мо чу рӯбоҳону пойи мо киром,
Мераҳонадмон зи сад гун интиқом.
Ҳилаи борики мо чун думми мост,
Ишқҳо бозем бо дум чаппу рост.
Дум биҷунбонем з-истидлолу макр,
То ки ҳайрон монад аз мо Зайду Бакр.
Толиби ҳайронии халқон шудем,
Дасти тамъ андар улуҳийят задем.
То ба афсун молики дилҳо шавем,
Ин намебинем мо, к-андар гавем.
Дар гавиву дар чапӣ, эй қалтабон!
Даст водор аз сиболи дигарон.
Чун ба бустоне расӣ зебову х(в)аш,
Баъд аз он домони халқон гиру каш.
Эй муқими ҳабси чору панҷу шаш,
Нағз ҷойе! Дигаронро ҳам бикаш!
Эй чу харбанда ҳарифи куни хар
Бӯсагоҳе ёфтӣ, моро бибар.
Чун надонад бандагии дӯст даст,
Майли шоҳӣ аз куҷоят хостаст?
Дар ҳавои он ки гӯяндат: «Зиҳӣ»,
Бастаӣ дар гардани ҷонат зеҳе.
Рӯбаҳо! Ин думми ҳилатро биҳил,
Вақф кун дил бар худовандони дил.
Дар паноҳи шер кам н-ояд кабоб,
Рӯбаҳо! Ту сӯйи ҷефа кам шитоб.
Ту дило! Маҷзуби Ҳақ он гаҳ шавӣ,
Ки чу ҷузве сӯйи кулли худ равӣ.
Ҳақ ҳамегӯяд: «Назармон бар дил аст,
Нест бар сурат, ки он обу гил аст».
Ту ҳамегӯйӣ: «Маро дил низ ҳаст,
Дил фарози арш бошад, на ба паст».
Дар гили тира яқин ҳам об ҳаст,
Лек з-он обат набошад обдаст.
З-он ки гар об аст, мағлуби гил аст,
Пас дили худро магӯ, к-ин ҳам дил аст.
Он диле, к-аз осмонҳо бартар аст,
Он дили абдол ё пайғамбар аст.
Пок гашта он, зи гил софӣ шуда,
Дар фузунӣ омада, вофӣ шуда.
Тарки гил карда сӯйи баҳр омада,
Раста аз зиндони гил, баҳре шуда.
Оби мо маҳбуси гил мондаст, ҳин!
Баҳри раҳмат! Ҷазб кун моро зи тин.
Баҳр гӯяд: «Ман туро дар худ кашам,
Лек мелофӣ, ки ман оби х(в)ашам.
Лофи ту маҳрум медорад туро,
Тарки он пиндошт кун, дар ман даро.
Оби гил хоҳад, ки дар дарё равад,
Гил гирифта пойи обу мекашад.
Гар раҳонад пойи худ аз дасти гил,
Гил бимонад хушку ӯ шуд мустақил.
Он кашидан чист аз гил обро?
Ҷазби ту нуқлу шароби нобро.
Ҳамчунин ҳар шаҳвате андар ҷаҳон
Хоҳ молу хоҳ ҷоҳу хоҳ нон,
Ҳар яке з-инҳо туро масте кунад,
Чун наёбӣ он, хуморат мезанад.
Ин хумори ғам далели он шудаст,
Ки бад-он мафқуд мастият будаст.
Ҷуз ба андозай зарурат з-ин магир,
То нагардад ғолибу бар ту амир.
Сар кашидӣ ту, ки ман соҳибдилам,
Ҳоҷати ғайре надорад восилам.
Ончунон ки об дар гил сар кашад,
Ки манам обу чаро ҷӯям мадад?
Дил ту ин олударо пиндоштӣ,
Лоҷарам дил з-аҳли дил бардоштӣ.
Худ раво дорӣ, ки он дил бошад ин,
К-ӯ бувад дар ишқ ширу ангубин?
Лутфи ширу ангубин акси дил аст,
Ҳар хуширо он хуш аз дил ҳосил аст.
Пас бувад, дил ҷавҳару олам араз,
Сояи дил чун бувад дилро ғараз?
Он диле, к-ӯ ошиқи мол асту ҷоҳ,
Ё забуни ин гилу оби сиёҳ.
Ё хаёлоте, ки дар зулмот ӯ
Мепарастадшон барои гуфтугӯ.
Дил набошад ғайри он дарёи нур,
Дил назаргоҳи Худо в-он гоҳ кӯр?
На, дил андар садҳазорон хосу ом
Дар яке бошад. Кадом аст он? Кадом?
Резаи дилро биҳил, дилро биҷӯ,
То шавад он реза чун кӯҳе аз ӯ.
Дил муҳит аст андар ин хиттай вуҷуд,
Зар ҳамеафшонад аз эҳсону ҷуд.
Аз саломи Ҳақ саломиҳо нисор
Мекунад бар аҳли олам ихтиёр.
Ҳар киро доман дуруст асту муъад,
Он нисори дил бар он кас мерасад.
Домани ту он ниёз асту ҳузур,
Ҳин, манеҳ дар доман он санги фуҷур.
То надаррад доманат з-он сангҳо,
То бидонӣ нақдро аз рангҳо.
Санг пур кардӣ ту доман аз ҷаҳон,
Ҳам зи санги симу зар, чун кӯдакон.
Аз хаёли симу зар, чун зар набуд,
Домани сидқат дариду ғам фузуд.
Кай намояд кӯдаконро санг санг?
То нагирад ақл доманшон ба чанг.
Пир ақл омад, на он мӯйи сапед,
Мӯ намегунҷад дар ин бахту умед.
Саҳифаи 103/229
|
Дафтари якум
