 |
Инкор кардани он ҷамоат бар дуъо ва шафоати Дақуқӣ ва паридани эшон ва нопадид шудан дар пардаи ғайб ва ҳайрон шудани Дақуқӣ, ки дар ҳаво рафтанд ё дар замин? Чун раҳид он киштиву омад ба ком,
Шуд намози он ҷамоат ҳам тамом.
Фуҷ-фуҷе афтодашон бо ҳамдигар,
К-ин фузуле кист аз мо, эй падар?
Ҳар яке бо он дигар гуфтанд сир
Аз паси пушти Дақуқӣ мустатир.
Гуфт ҳар як: «Ман накардастам кунун,
Ин дуъо, на аз бурун, на аз дарун».
Гуфт: «Моно, ин имоми мо зи дард
Булфузулона муноҷоте бикард».
Гуфт он дигар, ки эй ёри яқин,
Мар маро ҳам менамояд инчунин.
ӯ фузуле будааст аз инқибоз,
Кард бар мухтори мутлақ эътироз.
«Чун нигаҳ кардам сипас, то бингарам,
Ки чӣ мегӯянд он аҳли карам.
Як аз эшонро надидам дар мақом,
Рафта буданд аз мақоми худ тамом.
На ба чап, на рост, на боло, на зер,
Чашми тези ман нашуд бар қавм чир.
Дуррҳо буданд, гӯйӣ об гашт,
На нишони пову на гарде ба дашт.
Дар қибоби Ҳақ шуданд он дам ҳама,
Дар кадомин равза рафтанд он рама?
Дар таҳаййур мондам, к-ин қавмро
Чун бипӯшонид Ҳақ бар чашми мо?»
Ончунон пинҳон шуданд аз чашми ӯ,
Мисли ғӯтай моҳиён дар оби ҷӯ.
Солҳо дар ҳасрати эшон бимонд,
Умрҳо дар шавқи эшон ашк ронд.
Ту бигӯйӣ марди Ҳақ андар назар,
Кай дарорад бо Худо зикри башар?
Хар аз ин мехуспад ин ҷо, эй фалон,
Ки башар дидӣ ту эшонро, на ҷон.
Кор аз ин вайрон шудаст, эй марди хом!
Ки башар дидӣ мар эшонро чу ом.
Ту ҳамон дидӣ, ки Иблиси лаъин
Гуфт: «Ман аз оташам, Одам зи тин».
Чашми иблисонаро як дам бибанд,
Чанд бинӣ сурат охир? Чанд, чанд?
Эй Дақуқӣ! Бо ду чашми ҳамчу ҷӯ,
Ҳин, мабур уммед, эшонро биҷӯ.
Ҳин, биҷӯ, ки рукни давлат ҷустан аст,
Ҳар гушоде дар дил андар бастан аст.
Аз ҳама кори ҷаҳон пардохта,
Куву ку мегӯ ба ҷон, чун фохта.
Нек бингар андар ин, эй муҳтаҷиб,
Ки дуъоро баст Ҳақ бар «истаҷиб».
Ҳар киро дил пок шуд аз эътилол,
Он дуъояш меравад то зулҷалол.
Саҳифаи 104/229
|
Дафтари якум
