 |
Қиссаи аҳли Сабо ва ҳамоқати эшон ва асар нокардани насиҳати анбиё дар аҳмақон Ёдам омад қиссаи аҳли Сабо,
К-аз дами аҳмақ сабошон шуд вабо.
Он Сабо монад ба шаҳри бас калон,
Дар фасона бишнавӣ аз кӯдакон.
Кӯдакон афсонаҳо меоваранд
Дарҷ дар афсонашон бас сирру панд.
Ҳазлҳо гӯянд дар афсонаҳо,
Ганҷ меҷӯ дар ҳамай вайронаҳо.
Буд шаҳре бас азиму меҳ, вале
Қадри ӯ қадри сукарра беш не.
Бас азиму бас фароху бас дароз,
Сахт зафти зафт, андозай пиёз,
Мардуми даҳ шаҳр маҷмӯъ андар ӯ,
Лек ҷумла се тани ношустарӯ.
Андар ӯ халқу халоиқ бешумор,
Лек он ҷумла се хоми пухтахор.
Ҷони нокарда ба ҷонон тохтан,
Гар ҳазорон аст, бошад ним тан.
Он яке бас дурбини дидакӯр,
Аз Сулаймон кӯру дида пойи мӯр.
В-он дигар бас тезгӯшу сахт кар,
Ганҷ дар вай нест як ҷав санги зар.
В-он дигар уру бараҳна, лоша боз,
Лек доманҳои ҷомай ӯ дароз.
Гуфт кӯр: «Инак сипоҳе мерасанд,
Ман ҳамебинам, ки чӣ қавманду чанд».
Гуфт кар: «Оре, шунидам бонгашон,
Ки чӣ мегӯянд пайдову ниҳон».
Он бараҳна гуфт: «Тарсон з-ин манам,
Ки бибурранд аз дарози доманам».
Кӯр гуфт: «Инак, ба наздик омаданд,
Хез, бигрезем пеш аз захму банд».
Кар ҳамегӯяд, ки оре, машғала
Мешавад наздиктар, ёрон! Ҳила!
Он бараҳна гуфт: «Оваҳ, доманам
Аз тамаъ бурранду ман нооминам».
Шаҳрро ҳиштанду берун омаданд,
Дар ҳазимат дар деҳе андар шуданд.
Андар он деҳ мурғи фарбеҳ ёфтанд,
Лек заррай гӯшт бар вай на, нажанд.
Мурғ мурдай хушк в-аз захми кулоғ
Устухонҳо зор гашта чун паноғ.
З-он ҳамехӯрданд чун аз сайд шер,
Ҳар яке аз хӯрданаш чун пил сер.
Ҳар се з-он хӯрданду бас фарбеҳ шуданд,
Чун се пили бас бузургу меҳ шуданд.
Ончунон, к-аз фарбеҳӣ ҳар як ҷавон
Дарнагунҷидӣ зи зафтӣ дар ҷаҳон.
Бо чунин габзиву ҳафт андоми зафт
Аз шикофи дар бурун ҷастанду рафт.
Роҳи марги халқ нопайдо раҳест,
Дар назар н-ояд, ки он беҷо раҳест.
Нак паёпай корвонҳо муқтафӣ,
З-ин шикофи дар, ки ҳаст он мухтафӣ.
Бар дар ар ҷӯйӣ, наёбӣ он шикоф,
Сахт нопайдову з-ӯ чандин зафоф.
Саҳифаи 119/229
|
Дафтари якум
