 |
Сабр кардани Луқмон чун дид, ки Довуд ҳалқаҳо месохт аз суол кардан бо ин ният, ки сабр аз суол мӯҷиби фараҷ бошад Рафт Луқмон сӯйи Довуди сафо
Дид, к-ӯ мекард з-оҳан ҳалқаҳо.
Ҷумларо бо ҳамдигар дармефиганд
З-оҳани пӯлод он шоҳи баланд.
Санъати заррод ӯ кам дида буд,
Дар аҷаб мемонд, васвосаш фузуд.
К-ин чӣ шояд буд? Вопурсам аз ӯ,
Ки чӣ месозӣ зи ҳалқай тӯбатӯ?
Боз бо худ гуфт: «Сабр авлотар аст,
Сабр то мақсуд зутар раҳбар аст».
Чун напурсӣ, зудтар кашфат шавад,
Мурғи сабр аз ҷумла парронтар бувад.
В-ар бипурсӣ, дертар ҳосил шавад,
Саҳл аз бесабрият мушкил шавад.
Чунки Луқмон тан бизад, ҳам дарзамон,
Шуд тамом аз санъати Довуд он.
Пас зиреҳ созиду дарпӯшид ӯ
Пеши Луқмони карими сабрхӯ.
Гуфт: «Ин некӯ либос аст, эй фато!
Дар масофу ҷанг, дафъи захмро».
Гуфт Луқмон: «Сабр ҳам некӯ дамест,
Ки паноҳу дофеъи ҳар ҷо ғамест».
Сабрро бо ҳақ қарин кард, эй фалон,
Охири «Ва-л-аср»-ро огаҳ бихон.
Сад ҳазорон кимиё Ҳақ офарид,
Кимиёе ҳамчу сабр Одам надид.
Саҳифаи 82/229
|
Дафтари якум
