 |
Суол кардани Баҳлул он дарвешро Гуфт Баҳлул он яке дарвешро:
«Чунӣ, эй дарвеш? Воқиф кун маро».
Гуфт: «Чун бошад касе, ки ҷовидон
Бар муроди ӯ равад кори ҷаҳон?
Селу ҷӯҳо бар муроди ӯ раванд,
Ахтарон з-он сон, ки хоҳанд, он шаванд.
Зиндагиву марг сарҳангони ӯ,
Бар муроди ӯ равона кӯ ба кӯ.
Ҳар куҷо хоҳад, фиристад таъзият,
Ҳар куҷо хоҳад, бибахшад таҳният.
Соликони роҳ ҳам бар коми ӯ,
Мондагон аз роҳ ҳам дар доми ӯ.
Ҳеч дандоне нахандад дар ҷаҳон,
Беризову амри он фармонравон».
Гуфт: «Эй шаҳ! Рост гуфтӣ, ҳамчунин,
Дар фару симои ту пайдост ин.
Ину сад чандинӣ, эй содиқ! Валек
Шарҳ кун инро, баён кун нек-нек.
Ончунон ки фозилу марди фузул,
Чун ба гӯши ӯ расад, орад қабул.
Ончунонаш шарҳ кун андар калом,
Ки аз он ҳам баҳра ёбад ақли ом.
Нотиқи комил чу хонпоше бувад,
Хон-ш бар ҳар гунаи оше бувад.
Ки намонад ҳеч меҳмон бенаво,
Ҳар касе ёбад ғизои худ ҷудо.
Ҳамчу Қуръон, ки ба маънӣ ҳафттуст,
Хосрову омро матъам дар ӯст».
Гуфт: «Ин боре яқин шуд пеши ом,
Ки ҷаҳон дар амри Яздон аст ром.
Ҳеч барге дарнаяфтад аз дарахт
Беқазову ҳукми он султони бахт.
Аз даҳон луқма нашуд сӯйи гулӯ,
То нагӯяд луқмаро Ҳақ, к- «удхулу».
Майлу рағбат, к-он зимоми одамист,
Ҷунбиши он роми амри он ғанист.
Дар заминҳо в-осмонҳо заррае
Пар наҷунбонад, нагардад паррае.
Ҷуз ба фармони қадими нофизаш,
Шарҳ натвон карду ҷалдӣ нест х(в)аш.
Кӣ шмурад барги дарахтонро тамом?
Бениҳоят кай шавад дар нутқ ром?
Ин қадар бишнав, ки чун куллии кор
Менагардад ҷуз ба амри кирдгор.
Чун қазои Ҳақ ризои банда шуд,
Ҳукми ӯро бандаи хоҳанда шуд.
Бетакаллуф на пайи музду савоб,
Балки табъи ӯ чунин шуд мустатоб.
Зиндагии худ нахоҳад баҳри х(в)аз,
На пайи завқи ҳаёти мусталаз.
Ҳар куҷо амри қидамро маслакест,
Зиндагиву мурдагӣ пешаш якест.
Баҳри Яздон мезияд, на баҳри ганҷ,
Баҳри Яздон мемурад, н-аз хавфу ранҷ.
Ҳаст имонаш барои хости ӯ,
На барои ҷаннату ашҷору ҷӯ.
Тарки куфраш ҳам барои Ҳақ бувад,
На зи бими он ки дар оташ равад.
Инчунин омад зи асл он хӯйи ӯ,
На риёзат, на ба ҷустуҷӯйи ӯ.
Онгаҳон хандад, ки ӯ бинад ризо,
Ҳамчу ҳалвои шакар ӯро қазо.
Бандае, к-иш хӯю хилқат ин бувад,
На ҷаҳон бар амру фармонаш равад?
Пас чаро лоба кунад ӯ ё дуъо?
Ки бигардон, эй Худованд! Ин қазо.
Марги ӯву марги фарзандони ӯ
Баҳри Ҳақ, пешаш чу ҳалво дар гулӯ.
Назъи фарзандон бари он бовафо
Чун қатоиф пеши шайхи бенаво.
Пас чаро гӯяд дуъо? Илло магар,
Дар дуъо бинад ризои додгар.
Он шафоат в-он дуъо, н-аз раҳми х(в)ад
Мекунад он бандаи соҳибрашад.
Раҳми худро ӯ ҳамон дам сӯхтаст,
Ки чароғи ишқи Ҳақ афрӯхтаст.
Дӯзахи авсофи ӯ ишқ асту ӯ
Сӯхт мар авсофи худро мӯ ба мӯ».
Ҳар таруқе ин фаруқе кай шинохт?
Ҷуз Дақуқӣ, то дар ин давлат битохт.
Саҳифаи 85/229
|
Дафтари якум
