 |
Бозгаштан ба қиссаи Дақуқӣ Мар Алиро дар мисоле шер хонд,
Шер мисли ӯ набошад, гарчи ронд.
Аз мисолу мислу фарқи он бирон
Ҷониби қиссай Дақуқӣ, эй ҷавон.
Он ки дар фатво имоми халқ буд,
Гӯйи тақво аз фаришта мерабуд.
Он ки андар сайр маҳро мот кард,
Ҳам зи диндории ӯ дин рашк х(в)ард.
Бо чунин тақвову авроду қиём
Толиби хосони Ҳақ будӣ мудом.
Дар сафар мӯъзам муродаш он будӣ,
Ки даме бар бандаи хосе задӣ.
Ин ҳамегуфтӣ, чу мерафтӣ ба роҳ:
«Кун қарини хосагонам, эй Илоҳ!
Ё раб! Онҳоро, ки бишносад дилам,
Бандаву баста миёну муҷмилам.
В-он ки нашносам, ту, эй Яздони ҷон,
Бар мани маҳҷубашон кун меҳрубон».
Ҳазраташ гуфтӣ, ки эй садри меҳин!
Ин чӣ ишқ асту чӣ истисқост ин?
Меҳри ман дорӣ, чӣ меҷӯйӣ дигар?
Чун Худо бо туст, чун ҷӯйӣ башар?
ӯ бигуфтӣ: «Ё раб! Эй донои роз!
Ту гушудӣ дар дилам роҳи ниёз.
Дар миёни баҳр агар биншастаам,
Тамъ дар оби сабӯ ҳам бастаам.
Ҳамчу Довудам, навад наъҷа марост,
Тамъ дар наъҷай ҳарифам ҳам бихост.
Ҳирс андар ишқи ту фахр асту ҷоҳ,
Ҳирс андар ғайри ту нангу табоҳ».
Шаҳвату ҳирси нарон бешӣ бувад,
В-они ҳезон нангу бадкешӣ бувад.
Ҳирси мардон аз раҳи пешӣ бувад,
Дар муханнас ҳирс сӯйи пас равад.
Он яке ҳирс аз камоли мардӣ аст,
В-он дигар ҳирс ифтизоҳу сардӣ аст.
Оҳ, сирре ҳаст ин ҷо, бас ниҳон,
Ки суйи Хизре шавад Мӯсо равон.
Ҳамчу мустасқӣ, к-аз обаш сер нест,
Бар ҳар он чӣ ёфтӣ биллаҳ, маист.
Бениҳоят ҳазрат аст ин боргоҳ,
Садрро бигзор, садри туст роҳ.
Саҳифаи 87/229
|
Дафтари якум
