 |
Ҳафт мард шудани он ҳафт дарахт Баъди дере гашт онҳо ҳафт мард,
Ҷумла дар қаъда пайи Яздони фард.
Чашм мемолам, ки он ҳафт арслон
То киёнанду чӣ доранд аз ҷаҳон?
Чун ба наздикӣ расидам ман зи роҳ,
Кардам эшонро салом аз интибоҳ.
Қавм гуфтандам ҷавоби он салом:
«Эй Дақуқӣ! Мафхару тоҷи киром».
Гуфтам охир чун маро бишнохтанд,
Пеш аз ин бар ман назар нандохтанд.
Аз замири ман бидонистанд зуд,
Якдигарро бингариданд аз фуруд.
Посухам доданд хандон, к-эй азиз,
Ин бипӯшидаст акнун бар ту низ?
Бар диле, к-ӯ дар таҳайюр бо Худост,
Кай шавад пӯшида рози чаппу рост?
Гуфтам: «Ар сӯйи ҳақоиқ бишкуфанд,
Чун зи исми ҳарфи расмӣ воқифанд?»
Гуфт: «Агар исме шавад ғайб аз валӣ,
Он зи истиғроқ дон, н-аз ҷоҳилӣ».
Баъд аз он гуфтанд, моро орзуст
Иқтидо кардан ба ту, эй покдӯст?
Гуфтам: «Оре! Лек як соат, ки ман
Мушкилоте дорам аз даври заман».
То шавад он ҳал ба сӯҳбатҳои пок,
Ки ба сӯҳбат рӯяд ангуре зи хок.
Донаи пурмағз бо хоки дижам,
Хилватеву сӯҳбате кард аз карам.
Хештан дар хок куллӣ маҳв кард,
То намондаш рангу бӯву сурху зард.
Аз паси он маҳв қабзи ӯ намонд,
Пар гушоду баст шуд, маркаб биронд.
Пеши асли хеш чун бехеш шуд,
Рафт сурат, ҷилваи маъниш шуд.
Сар чунин карданд, ҳин фармон турост,
Таффи дил аз сар чунин кардан бихост.
Соате бо он гурӯҳи муҷтабо,
Чун муроқиб гаштаму аз худ ҷудо.
Ҳам дар он соат зи «соат» раст ҷон,
З-он ки «соат» пир гардонад ҷавон.
Ҷумла талвинҳо зи «соат» хостаст,
Раст аз талвин, ки аз «соат» бираст.
Чун зи «соат» соате берун шавӣ,
«Чун» намонад маҳрами бечун шавӣ.
Соат аз «бесоатӣ» огоҳ нест,
З-он, к-иш он сӯ ҷуз таҳайюр роҳ нест.
Ҳар нафарро бар тавилай хоси ӯ
Бастаанд андар ҷаҳони ҷустуҷӯ.
Мунтасиб бар ҳар тавила роизе,
Ҷуз ба дастуре наёяд рофизе.
Аз ҳавас гар аз тавила бискулад,
Дар тавилай дигарон сар даркунад.
Дарзамон охурчиёни чусти х(в)аш,
Гӯшаи афсори ӯ гиранду каш.
Ҳофизонро гар набинӣ, эй аёр,
Ихтиёратро бибин беихтиёр.
Ихтиёре мекуниву дасту по,
Баргушо дастат, чаро ҳабсӣ? Чаро?
Рӯй дар инкори ҳофиз бурдаӣ?
Ном таҳдидоти нафсаш кардаӣ?
Саҳифаи 96/229
|
دفتریکوم
