 |
Пеш рафтани Дақуқӣ раҳматуллоҳи алайҳ ба имомат Ин сухан поён надорад, тез дав,
Ҳин! Намоз омад, Дақуқӣ! Пеш рав.
Эй ягона! Ҳин, дугона баргузор,
То музайян гардад аз ту рӯзгор.
Эй имоми чашмравшан! Дар сало
Чашмравшан бояд эдар пешво.
Дар шариат ҳаст макрӯҳ, эй киё,
Дар имомат пеш кардан кӯрро.
Гарчи ҳофиз бошаду чусту фақеҳ,
Чашмравшан беҳ ва гар бошад сафеҳ.
Кӯрро парҳез набвад аз қадар,
Чашм бошад асли парҳезу ҳазар.
ӯ палидиро набинад дар убур,
Ҳеч мӯъминро мабодо чашм кӯр.
Кӯри зоҳир дар наҷосай зоҳир аст,
Кӯри ботин дар наҷосоти сир аст.
Ин наҷосай зоҳир аз обе равад,
Он наҷосай ботин афзун мешавад.
Ҷуз ба оби чашм натвон шустан он,
Чун наҷосоти бавотин шуд аён.
Чун наҷис хондаст кофирро Худо,
Ин наҷосат нест бар зоҳир варо.
Зоҳири кофир мулаввас нест, з-ин
Он наҷосат ҳаст дар ахлоқу дин.
Ин наҷосат бӯяш ояд бист гом
В-он наҷосат бӯяш аз Рай то ба Шом.
Балки бӯяш осмонҳо барравад,
Дар бимоғи ҳуру ризвон баршавад.
Ин чи мегӯям, ба қадри фаҳми туст,
Мурдам андар ҳасрати фаҳми дуруст.
Фаҳм об асту вуҷуди тан сабӯ,
Чун сабӯ бишкаст, резад об аз ӯ.
Ин сабӯро панҷ сӯрох аст жарф,
Андар ӯ на об монад худ, на барф.
Амри «ғуззу ғаззатан абсоракум»,
Ҳам шунидӣ, рост нанҳодӣ ту сум
Аз даҳонат нутқ фаҳматро барад,
Гӯш чун рег аст, фаҳматро х(в)арад.
Ҳамчунин сӯрохҳои дигарат
Мекашонад оби фаҳми музмарат.
Гар зи дарё обро берун кунӣ,
Бе иваз он баҳрро ҳомун кунӣ.
Бегаҳ аст, арна бигӯям ҳолро,
Мадхали аъвозро в-абдолро.
К-он ивазҳо в-он бадалҳо баҳрро
Аз куҷо ояд зи баъди харҷҳо?
Сад ҳазорон ҷонвар з-ӯ мех(в)аранд,
Абрҳо ҳам аз бурунаш мебаранд.
Боз дарё он ивазҳо мекашад,
Аз куҷо? Донанд асҳоби рашад.
Қиссаҳо оғоз кардем аз шитоб,
Монд бемахлас даруни ин китоб.
Эй Зиёулҳақ Ҳусомуддини род!
Ки фалак в-аркон чу ту шоҳе назод,
Ту ба нодир омадӣ дар ҷону дил,
Эй дилу ҷон аз қудуми ту хиҷил.
Чанд кардам мадҳ қавми «мо мазо»,
Қасди ман з-онҳо ту будӣ з-иқтизо.
Хонаи худро шиносад худ дуъо,
Ту ба номи ҳар кӣ хоҳӣ, кун сано.
Баҳри китмони мадеҳ аз номаҳал
Ҳақ ниҳодаст ин ҳикоёту масал.
Гарчи он мадҳ аз ту ҳам омад хиҷил,
Лек бипзирад Худо «ҷаҳду-л-муқил».
Ҳақ пазирад касрае, дорад муоф,
К-аз ду дидай кӯр ду қатра кафоф.
Мурғу моҳӣ донад он ибҳомро,
Ки ситудам маҷмал ин хушномро.
То бар ӯ оҳи ҳасудон кам вазад,
То хаёлашро ба дандон кам газад.
Худ хаёлашро куҷо ёбад ҳасуд?
Дар висоқи муш тӯтӣ кай ғунуд?
Он хаёли ӯ бувад аз ихтиёл,
Мӯйи абрӯйи вай аст он, на ҳилол.
Мадҳи ту гӯям бурун аз панҷу ҳафт,
Барнавис акнун, Дақуқӣ пеш рафт.
Саҳифаи 97/229
|
Дафтари якум
