 |
Иқтидо кардани қавм аз паси Дақуқӣ Пеш даршуд он Дақуқӣ дар намоз,
Қавм ҳамчун атлас омад, ӯ тароз.
Иқтидо карданд он шоҳон қатор
Дар пайи он муқтадои номдор.
Чунки бо такбирҳо мақрун шуданд,
Ҳамчу қурбон аз ҷаҳон берун шуданд.
Маънии такбир ин аст, эй имем,
К-эй Худо! Пеши ту мо қурбон шудем.
Вақти забҳ «Аллоҳу акбар» мекунӣ,
Ҳамчунин дар забҳи нафси куштанӣ.
Тан чу Исмоилу ҷон ҳамчун Халил,
Кард ҷон такбир бар ҷисми набил.
Гашт кушта тан зи шаҳватҳову оз,
Шуд ба бисмиллоҳ бисмил дар намоз.
Чун қиёмат пеши Ҳақ сафҳо зада,
Дар ҳисобу дар муноҷот омада.
Истода пеши Яздон ашкрез
Мар мисоли ростхези растахез.
Ҳақ ҳамегӯяд: «Чӣ овардӣ маро?
Андар ин мӯҳлат, ки додам мар туро.
Умри худро дар чӣ поён бурдаӣ?
Қуту қувват дар чӣ фонӣ кардаӣ?
Гавҳари дида куҷо фарсудаӣ?
Панҷ ҳисро дар куҷо полудаӣ?
Чашму гӯшу ҳушу гавҳарҳои арш
Харҷ кардӣ, чӣ харидӣ ту зи фарш?
Дасту по додам-т чун белу каланд,
Ман бибахшидам, зи худ он кай шуданд?»
Ҳамчунин пайғомҳои дардгин
Садҳазорон ояд аз ҳазрат чунин.
Дар қиём ин кифтҳо дорад руҷӯъ
В-аз хиҷолат шуд дуто ӯ дар рукӯъ.
Қуввати истодан аз хиҷлат намонд,
Дар рукӯъ аз шарм тасбеҳе бихонд.
Боз фармон мерасад: «Бардор сар,
Аз рукӯъу посухи Ҳақ баршумар».
Сар барорад аз рукӯъ он шармсор,
Боз андар рӯ фитад он хомкор.
Боз фармон оядаш: «Бардор сар,
Аз суҷуду водеҳ аз карда хабар».
Сар барорад ӯ дигар раҳ шармсор,
Андар афтад боз дар рӯ ҳамчу мор.
Боз гӯяд: «Сар барору бозгӯ,
Ки бихоҳам ҷуст аз ту мӯ ба мӯ».
Қуввати по истодан набвадаш,
Ки хитоби ҳайбате бар ҷон задаш.
Пас нишинад, қаъда з-он бори гарон,
Ҳазраташ гӯяд: «Сухан гӯ бо баён.
Неъматат додам, бигӯ шукрат чӣ буд?
Додамат сармоя, ҳин, бинмой суд».
Рӯ ба дасти рост орад дар салом,
Сӯйи ҷони анбиёву он киром.
Яъне, эй шоҳон, шафоъат к-ин лаъим
Сахт дар гил монадаш пою гилем.
Саҳифаи 99/229
|
Дафтари якум
