 |
Қиссаи оғози хилофати Усмон, разийаллоҳу анҳу ва хутбаи вай дар баёни он ки носеҳи фаъъол ба феъл беҳ аз носеҳи қаввол ба қавлҚиссаи Усмон, ки бар минбар бирафт,
Чун халофат ёфт, биштобид тафт.
Минбари меҳтар, ки сепоя будаст,
Рафт Бӯбакру дувум поя нишаст.
Бар севум поя Умар дар даври хеш
Аз барои ҳурмати ислому кеш.
Даври Усмон омад ӯ болои тахт,
Бар шуду биншаст он маҳмудбахт.
Пас суолаш кард шахсе булфузул,
К-он ду наншастанд бар ҷойи расул.
Пас ту чун ҷустӣ аз эшон бартарӣ?
Чун ба рутбат ту зи эшон камтарӣ.
Гуфт: «Агар пояй севумро биспарам,
Ваҳм ояд, ки мисоли Уммарам.
Бар дувум поя шавам ман ҷойҷӯ,
Гӯӣ, Бӯбакр аст. Ин ҳам мисли ӯ.
Ҳаст ин поя мақоми Мустафо,
Ваҳми мисле нест бо он шаҳ маро».
Баъд аз он бар ҷойи хутба он вадуд
То ба қурби аср лаб хомӯш буд.
Заҳра на касро, ки гӯяд ҳин, бихон,
Ё бурун ояд зи масҷид он замон.
Ҳайбате биншаста буд бар хосу ом,
Пур шуда нури Худо он саҳну бом.
Ҳар кӣ бино, нозири нураш будӣ,
Кӯр з-он хуршед ҳам гарм омадӣ.
Пас зи гармӣ фаҳм кардӣ чашмкӯр,
Ки баромад офтобе бефутур.
Лек ин гармӣ гушояд дидаро,
То бибинад айни ҳар бишнидаро.
Гармияшро зуҷратеву ҳолате,
З-он табиш дилро гушоде, фусҳате.
Кӯр чун шуд гарм аз нури қидам,
Аз фараҳ гӯяд, ки ман бино шудам.
Сахт хуш мастӣ вале, эй булҳасан,
Порае роҳ аст то бино шудан.
Ин насиби кӯр бошад з-офтоб,
Сад чунин, «валлоҳу аълам би-с-савоб».
В-он ки ӯ он нурро бино бувад,
Шарҳи ӯ кай кори Бӯсино бувад?
В-ар шавад садтӯ, ки бошад ин забон,
Ки биҷунбонад ба каф пардай аён?
Вой бар вай, гар бисояд пардаро,
Теғи аллоҳӣ кунад дасташ ҷудо.
Даст чӣ бвад? Худ сарашро барканад,
Он саре, к-аз ҷаҳл сарҳо мекунад.
Ин ба тақдири сухан гуфтам туро
В-арна худ дасташ куҷову он куҷо?
Холаро хоя будӣ холу шудӣ,
Ин ба тақдир омадаст, ар ӯ будӣ.
Аз забон то чашм, к-ӯ пок аз шак аст,
Сад ҳазоронсола гӯям, андак аст.
Ҳин, машав навмед, нур аз осмон
Ҳақ чу хоҳад, мерасад дар як замон.
Сад асар дар конҳо аз ахтарон
Мерасонад қудраташ дар ҳар замон.
Ахтари гардун зуламро носих аст,
Ахтари Ҳақ дар сифоташ росих аст.
Чархи понсадсола роҳ, эй мустаъин,
Дар асар наздик омад бо замин.
Се ҳазорон солу понсад то Зуҳал
Дам ба дам хосияташ орад амал.
Дарҳамаш орад чу соя дар иёб,
Тӯли соя чист пеши офтоб?
В-аз нуфуси поки ахтарваш мадад
Сӯйи ахтарҳои гардун мерасад.
Зоҳири он ахтарон қаввоми мо,
Ботини мо гашта қаввоми само.
Саҳифаи 20/140
|
دفتریکوم
