 |
Тафсири ин ҳадис, ки «амалу уммати камасали сафинати Нӯҳин, ман тамассака биҳо, наҷо ва ман тахаллафа анҳо, ғариқа»Баҳри ин фармуд пайғамбар, ки ман
Ҳамчу киштиям ба тӯфони заман.
Мову асҳобам чу он киштии Нӯҳ,
Ҳар кӣ даст андарзанад, ёбад футӯҳ.
Чунки бо шайхӣ ту, дур аз зиштиӣ,
Рӯзу шаб сайёриву дар киштиӣ.
Дар паноҳи ҷони ҷонбахше тувӣ,
Киштӣ – андар хуфтаӣ, раҳ меравӣ.
Маскул аз пайғамбари айёми хеш,
Такя кам кун бар фану бар гоми хеш.
Гарчи шерӣ, чун равӣ раҳ бедалел,
Хеш бину дар залоливу залис,
Ҳин, мапар илло, ки бо парҳои шайх,
То бибинӣ авну лашкарҳои шайх.
Як замоне мавҷи лутфаш боли туст,
Оташи қаҳраш даме ҳаммоли туст.
Қаҳри ӯро зидди лутфаш кам шумар,
Иттиҳоди ҳар ду бин андар асар.
Як замон чун хок сабзат мекунад,
Як замон пурбоду габзат мекунад.
Ҷисми орифро диҳад васфи ҷамод,
То бар ӯ рӯяд гулу насрини шод.
Лек ӯ бинад, набинад ғайри ӯ,
Ҷуз ба мағзи пок надҳад хулд бӯ.
Мағзро холӣ кун аз инкори ёр,
То ки райҳон ёбад аз гулзори ёр.
То биёбӣ бӯйи хулд аз ёри ман,
Чун Муҳаммад бӯйи раҳмон аз Яман.
Дар сафи меъроҷиён гар бистӣ,
Чун буроқат баркашонад, нестӣ.
На чу меъроҷи замине то қамар,
Балки чу меъроҷи килке то шакар.
На чун меъроҷи бухоре то само,
Бал чун меъроҷи ҷанине то нуҳо.
Хуш буроқе гашт хинги нестӣ,
Сӯйи ҳастӣ орадат, гар нестӣ.
Кӯҳу дарёҳо сумаш мас мекунад,
То ҷаҳони ҳиссро пас мекунад.
По бикаш дар киштиву мерав равон
Чун суйи маъшуқи ҷон, ҷони равон.
Даст наву пой на, рав то қидам,
Ончунон ки тохт ҷонҳо аз адам.
Бардаридӣ дар сухан пардай қиёс,
Гар набудӣ самъи сомеъро нуъос.
Эй фалак, бар гуфти ӯ гавҳар бибор,
Аз ҷаҳони ӯ, ҷаҳоно, шарм дор.
Гар биборӣ, гавҳарат садто шавад,
Ҷомидат бинандаву гӯё шавад.
Пас нисоре карда бошӣ баҳри х(в)ад,
Чунки ҳар сармояи ту сад шавад.
Саҳифаи 22/140
|
Дафтари якум
