 |
Ҳикояти он пири араб, ки далолат кард Ҳалимаро ба истиъонати бутонПирмарде пешаш омад бо асо,
К-эй Ҳалима! Чӣ фитод охир туро?
Ки чунин оташ зи дил афрӯхтӣ,
Ин ҷигарҳоро зи мотам сӯхтӣ.
Гуфт: «Аҳмадро разиъам, мӯътамад,
Пас биёвардам, ки биспорам ба ҷад.
Чун расидам дар ҳатим, овозҳо
Мерасиду мешунидам аз ҳаво.
Ман чу он алҳон шунидам аз ҳаво,
Тифлро бинҳодам он ҷо з-он садо.
То бибинам ин нидо овози кист?
Ки нидое бас латифу бас шаҳист.
Н-аз касе дидам ба гирди худ нишон,
На нидо ме-мунқатеъ шуд як замон.
Чунки вогаштам зи ҳайратҳои дил,
Тифлро он ҷо надидам, войи дил».
Гуфташ: «Эй фарзанд! Ту андӯҳ мадор,
Ки намоям мар туро як шаҳрёр.
Ки бигӯяд, гар бихоҳад ҳоли тифл,
ӯ бидонад манзилу тарҳоли тифл».
Пас Ҳалима гуфт: «Эй ҷонам фидо,
Мар туро, эй шайхи хуби хушнидо!
Ҳин, маро бинмой он шоҳи назар,
К-аш бувад аз ҳоли тифли ман хабар».
Бурд ӯро пеши Уззо, к-ин санам,
Ҳаст дар ахбори ғайбӣ муғтанам.
Мо ҳазорон гумшуда з-ӯ ёфтем,
Чун ба хидмат сӯйи ӯ биштофтем».
Пир кард ӯро суҷуду гуфт зуд:
«Эй Худованди араб! Эй баҳри ҷуд!
Гуфт: «Эй Уззо! Ту бас икромҳо
Кардаӣ, то растаем аз домҳо.
Бар араб ҳаққ аст аз икроми ту
Фарз гашта, то араб шуд роми ту.
Ин Ҳалимай Саъдӣ аз уммеди ту
Омад андар зилли шохи беди ту.
Ки аз ӯ фарзанди тифле гум шудаст,
Номи он кӯдак Муҳаммад омадаст».
Чун «Муҳаммад» гуфт, он ҷумла бутон
Сарнигун гаштанду соҷид он замон,
Ки бирав, эй пир! Ин чӣ ҷустуҷӯст?
Он Муҳаммадро, ки азли мо аз ӯст,
Мо нигуну сангсор оем аз ӯ,
Мо касоду беиёр оем аз ӯ.
Он хаёлоте, ки дидандӣ зи мо
Вақти фитрат гоҳ-гоҳ аҳли ҳаво,
Гум шавад, чун боргоҳи ӯ расид,
Об омад, мар таяммумро дарид.
Дур шав, эй пир, фитна кам фурӯз,
Ҳин! Зи рашки аҳмадӣ моро масӯз.
Дур шав, баҳри Худо, эй пир, ту,
То насӯзӣ з-оташи тақдир ту.
Ин чӣ думми аждаҳо афшурдан аст?
Ҳеч донӣ чӣ хабар овардан аст?
З-ин хабар ҷӯшад дили дарёву кон,
З-ин хабар ларзон шавад ҳафт осмон.
Чун шунид аз сангҳо пир ин сухан,
Пас асо андохт он пири куҳан.
Пас зи ларза-в хавфу бими он нидо
Пир дандонҳо ба ҳам бармезадо.
Ончунон к-андар зимистон марди ур
ӯ ҳамеларзиду мегуфт: «Эй субур».
Чун дар он ҳолат бидид ӯ пирро,
З-он аҷаб, гум кард зан тадбирро.
Гуфт: «Пиро, гарчи ман дар меҳнатам,
Ҳайрат андар ҳайрат андар ҳайратам.
Соате бодам хатибӣ мекунад,
Соате сангам адибӣ мекунад.
Бод бо ҳарфам суханҳо медиҳад,
Сангу кӯҳам фаҳми ашё медиҳад.
Гоҳ тифламро рабуда ғайбиён,
Ғайбиёни сабзпарри осмон.
Аз кӣ нолам? Бо кӣ гӯям ин гила?
Ман шудам савдоӣ, акнун саддила.
Ғайраташ аз шарҳи ғайбам лаб бибаст,
Ин қадар гӯям, ки тифлам гум шудаст.
Гар бигӯям чизи дигар ман кунун,
Халқ бандандам ба занҷири ҷунун».
Гуфт пираш, к-эй Ҳалима, шод бош,
Саҷдаи шукр ору рӯро кам харош.
Ғам махур, ёва нагардад ӯ зи ту,
Балки олам ёва гардад андар ӯ.
Ҳар замон аз рашку ғайрат пешу пас,
Сад ҳазорон посбон асту ҳарас.
Он надидӣ, к-он бутони зӯфунун
Чун шуданд аз номи тифлат сарнигун?
Ин аҷаб қарнест, бар рӯйи замин
Пир гаштам, ман надидам ҷинси ин.
З-ин рисолат сангҳо чун нола дошт,
То чӣ хоҳад бар гунаҳкорон гумошт?
Санг беҷурм аст дар маъбудияш,
Ту найӣ музтар, ки банда будияш.
ӯ, ки музтар, инчунин тарсон шудаст,
То ки бар муҷрим чиҳо хоҳанд баст.
Саҳифаи 40/140
|
دفتریکوم
