 |
Қиссаи он сӯфӣ, ки зани хуро бо бегона бигирифтСӯфие омад ба сӯйи хона рӯз,
Хона якдар буду зан бо кафшдӯз.
Ҷуфт гашта бо раҳии хеш зан
Андар он як ҳуҷра аз васвоси тан.
Чун бизад сӯфӣ ба ҷид дар чоштгоҳ,
Ҳар ду дармонданд, на ҳилат, на роҳ.
Ҳеч маъҳудаш набуд, к-ӯ он замон
Сӯйи хона бозгардад аз дукон.
Қосидан он рӯз бевақт он марӯъ,
Аз хаёле кард то хона руҷӯъ.
Эътимоди зан бар он, к-ӯ ҳеч бор
Ин замон фохона н-омад ӯ зи кор.
Он қиёсаш рост н-омад аз қазо,
Гарчи саттор аст, ҳам бидҳад сазо.
Чунки бад кардӣ, битарс, омин мабош,
З-он ки тухм асту бирӯёнад Худош.
Чанд гоҳе ӯ бипӯшонад, ки то
Оядат з-он бад пушаймону ҳаё.
Аҳди Уммар, он амири мӯъминон
Дод дуздеро ба ҷаллоду авон.
Бонг зад он дузд, к-эй мири диёр,
Аввалин бор аст ҷурмам, зинҳор.
Гуфт Уммар ҳошалиллаҳ, ки Худо
Бори аввал қаҳр борад дар ҷазо.
Борҳо пӯшад пайи изҳори фазл,
Боз гирад аз пайи изҳори адл.
То ки ин ҳар ду сифат зоҳир шавад,
Он мубашшир гардад, ин мунзир шавад.
Борҳо зан низ ин бад карда буд,
Саҳл бигзашт ону саҳлаш менамуд.
Он намедонист ақли пойсуст,
Ки сабӯ доим зи ҷӯ н-ояд дуруст.
Ончунонаш танг овард он қазо,
Ки мунофиқро кунад марги фуҷо.
На тариқу на рафиқу на амон,
Даст карда он фаришта сӯйи ҷон.
Ончунон к-ин зан дар он ҳуҷрай ҷафо,
Хушк шуд ӯву ҳарифаш з-ибтило.
Гуфт сӯфӣ бо дили худ, к-эй ду габр,
Аз шумо кина кашам, лекин ба сабр.
Лек нодониста орам ин нафас,
То ки ҳар гӯше нанушад ин ҷарас.
Аз шумо пинҳон кашад кина муҳиққ
Андак-андак ҳамчу бемории диққ.
Марди диқ бошад чу ях ҳар лаҳза кам,
Лек пиндорад, ба ҳар дам беҳтарам.
Ҳамчу кафторе, ки мегирандаш, ӯ
Ғарраи он гуфт, к-ин гуфтор ку?
Ҳеч пинҳонхона он занро набуд,
Сумҷу даҳлезу раҳи боло набуд.
На танӯре, ки дар он пинҳон шавад,
Не ҷуволе, ки ҳиҷоби он шавад.
Ҳамчу арсай паҳни рӯйи растахез
На гаву на пушта, на ҷойи гурез.
Гуфт Яздон васфи ин ҷойи ҳараҷ:
Баҳри маҳшар «лотаро фиҳо иваҷ».
Саҳифаи 7/140
|
Дафтари якум
