 |
|
|
 |
Мустаҷоб шудани дуъои подшоҳ дар халоси писараш аз ҷодуии кобулӣӯ шунида буд аз дур ин хабар,
Ки асири пирзан гашт он писар,
К-он аҷуза буд андар ҷодуӣ
Беназиру эмин аз мислу дуӣ.
Даст бар болои даст аст, эй фато,
Дар фану дар рӯз то зоти Худо.
Мунтаҳои дастҳо дасти Худост,
Баҳр бешак мунтаҳои селҳост.
Ҳам аз ӯ гиранд моя абрҳо,
Ҳам бад-ӯ бошад ниҳоят селро.
Гуфт шоҳаш, к-ин писар аз даст рафт,
Гуфт: «Инак омадам дармони зафт.
Нест ҳамто золро аз соҳирон,
Ҷуз мани доҳӣ расида з-он карон.
Чун кафи Мӯсо ба амри кирдгор,
Нак барорам ман зи сеҳри ӯ димор.
Ки маро ин илм омад з-он тараф,
На зи шогирдии сеҳри мустахаф.
Омадам, то баргушоям сеҳри ӯ,
То намонад шоҳзода зардрӯ.
Сӯйи гӯристон бирав вақти саҳур,
Паҳлуйи девор ҳаст испед гӯр.
Сӯйи қибла бозков он ҷойро,
То бибинӣ қудрату сунъи Худо».
Бас дароз аст ин ҳикоят, ту малул,
Зубдаро гӯям, раҳо кардам фузул.
Он гираҳҳои гаронро баргушод,
Пас зи меҳнат пури шаҳро роҳ дод.
Он писар бо хеш омад, шуд давон
Сӯйи тахти шоҳ бо сад имтиҳон.
Саҷда карду бар замин мезад зақан,
Дар бағал карда писар теғу кафан.
Шоҳ ойин басту аҳли шаҳр шод
В-он арӯси ноумеди бемурод.
Олам аз сар зинда гашту пурфурӯз,
Эй аҷаб! Он рӯз рӯз, имрӯз рӯз.
Як арӯсӣ кард шоҳ ӯро чунон,
Ки ҷулоби қанд буд пеши сагон.
Ҷодуикампир аз ғусса бимурд,
Рӯю хӯйи зишт фо молик супурд.
Шоҳзода дар тааҷҷуб монда буд,
К-аз ман ӯ ақлу назар чун даррабуд?
Наварӯсе дид ҳамчун моҳи ҳусн,
Ки ҳамезад бар малеҳон роҳи ҳусн.
Гашт беҳушу бар ӯ андар фитод,
То се рӯз аз ҷисми вай гум шуд фуод.
Се шабонрӯз ӯ зи худ беҳуш гашт,
То ки халқ аз ғашши ӯ пурҷӯш гашт.
Аз гулобу аз илоҷ омад ба х(в)ад,
Андак-андак фаҳм гашташ неку бад.
Баъди соле гуфт шоҳаш дар сухан,
К-эй писар! Ёд ор аз он ёри куҳан.
Ёд овар з-он заҷеъу з-он фирош,
То бад-ин ҳад бевафову мур мабош».
Гуфт: «Рав, ман ёфтам доруссурур
Вораҳидам аз чаҳи дорулғурур».
Ҳамчунон бошад, чу мӯъмин роҳ ёфт
Сӯйи нури Ҳақ, зи зулмат рӯй тофт.
122/140
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
