 |
Қиссаи фарзандони Узайр алайҳиссалом, ки аз падар аҳволи падар мепурсиданд. Мегуфт: «Оре дидамаш, меояд». Баъзе шинохтандаш, беҳуш шуданд, баъзе нашинохтандаш, мегуфтанд: «Худ мужда дод, ин беҳуш шудан чист?»Ҳамчу пурони Узайр андар гузар
Омада пурсон зи аҳволи падар.
Гашта эшон пиру бобошон ҷавон,
Пас падаршон пеш омад ногаҳон.
Пас бипурсиданд аз ӯ, к-эй раҳгузар!
Аз Узайри мо аҷаб дорӣ хабар?
Ки касемон гуфт, к-имрӯз он санад
Баъди навмедӣ зи берун мерасад.
Гуфт: «Оре, баъди ман хоҳад расид»,
Он яке хуш шуд, чу ин мужда шунид.
Бонг мезад, к-эй мубашшир, бош шод
В-он дигар бишнохт, беҳуш уфтод.
Ки чӣ ҷойи мужда аст, эй хирасар?
Ки дарафтодем дар кони шакар.
Ваҳмро муждасту пеши ақл нақд,
З-он ки чашми ваҳм шуд маҳҷуби фақд.
Кофиронро дурду мӯъминро башир,
Лек нақди ҳол дар чашми басир.
З-он ки ошиқ дар дами нақд аст маст,
Лоҷарам аз куфру имон бартар аст.
Куфру имон ҳарду худ дарбони ӯст,
К-ӯст мағзу куфру дин ӯро ду пӯст.
Куфр қишри хушки рӯбартофта,
Боз имон қишри лаззатёфта.
Қишрҳои хушкро ҷо оташ аст,
Қишри пайваста ба мағзи ҷон х(в)аш аст.
Мағз худ аз мартабай хуш бартар аст,
Бартар аст аз хуш, ки лаззатгустар аст.
Ин сухан поён надорад, бозгард,
То барорад Мӯсиям аз баҳр гард.
Дархури ақли авом ин гуфта шуд,
Аз сухан боқии он бинҳуфта шуд.
Зарри ақлат резааст, эй муттаҳам!
Бар қуроза мӯҳри сикка чун ниҳам?
Ақли ту қисмат шуда бар сад муҳим
Бар ҳазорон орзуву тимму рим.
Ҷамъ бояд кард аҷзоро ба ишқ,
То шавӣ хуш чун Самарқанду Димишқ.
Ҷав-ҷаве чун ҷамъ гардӣ з-иштибоҳ,
Пас тавон зад бар ту сиккай подшоҳ.
В-ар зи мисқоле шавӣ афзун ту хом,
Аз ту созад шаҳ яке заррина ҷом.
Пас бар ӯ ҳам ному ҳам алқоби шоҳ,
Бошаду ҳам сураташ, эй васлхоҳ!
То ки маъшуқат бувад ҳам нон, ҳам об,
Ҳам чароғу шоҳиду нуқлу шароб.
Ҷамъ кун худро, ҷамоат раҳмат аст,
То тавонам бо ту гуфтан он чӣ ҳаст.
З-он ки гуфтан аз барои боварист,
Ҷони ширк аз боварии Ҳақ барист.
Ҷони қисматгашта бар ҳашви фалак,
Дар миёни шаст савдо муштарак.
Пас хамӯшӣ беҳ диҳад ӯро субут,
Пас ҷавоби аҳмақон омад сукут.
Ин ҳамедонам, вале мастии тан
Мегушояд бе муроди ман даҳан.
Ончунон к-аз атсаву аз хомёз,
Ин даҳон гардад ба нохоҳи ту боз.
Саҳифаи 126/140
|
دفتریکوم
