 |
Баёни он ки ақли ҷузвӣ то ба гӯр беш набинад, дар боқӣ муқаллиди авлиё ва анбиёстПешбиний ин хирад то гӯр буд
В-они соҳибдил ба нафхи сур буд.
Ин хирад аз гӯру хоке нагзарад
В-ин қадам арсай аҷоиб наспарад.
З-ин қадам в-ин ақл рав, безор шав,
Чашми ғайбӣ ҷӯю бархурдор шав.
Ҳамчу Мӯсо нур кай ёбад зи ҷеб,
Сухраи устоду шогирди китеб.
З-ин назар в-ин ақл н-ояд ҷуз давор,
Пас назар бигзору бигзин интизор.
Аз сухан гуфтан маҷӯед иртифоъ,
Мунтазирро беҳ зи гуфтан истимоъ.
Мансиби таълим навъи шаҳват аст,
Ҳар хаёли шаҳвате дар раҳ бут аст.
Гар ба фазлаш пай бибурдӣ ҳар фазул,
Кай фиристодӣ Худо чандин расул?
Ақли ҷузвӣ ҳамчу барқ асту дурахш,
Дар дурахше кай тавон шуд сӯйи Вахш?
Нест нури барқ баҳри раҳбарӣ,
Балки амр аст абрро, ки мегирӣ.
Барқи ақли мо барои гиря аст,
То бигиряд нестӣ дар шавқи ҳаст.
Ақли кӯдак гуфт бар куттоб тан,
Лек натвонад ба худ омӯхтан.
Ақли ранҷур орадаш сӯйи табиб,
Лек набвад дар даво ақлаш мусиб.
Нак шаётин сӯйи гардун мешуданд,
Гӯш бар асрори боло мезаданд.
Мерабуданд андаке з-он розҳо,
То шуҳуб мерондашон зуд аз само.
Ки равед он ҷо, расуле омадаст,
Ҳар чӣ мехоҳед з-ӯ ояд ба даст.
Гар ҳамеҷӯед дурри бебаҳо,
«Удхул-л-абёта мин абвобиҳо».
Мезан он ҳалқай дару бар боб бист,
Аз суйи боми фалактон роҳ нест.
Нест ҳоҷаттон бад-ин роҳи дароз,
Хокиеро додаем асрори роз.
Пеши ӯ оед, агар хоин наед,
Найшакар гардед аз ӯ, гарчи наед.
Сабза рӯёнад зи хокат он далел,
Нест кам аз сумми асби Ҷабраил.
Сабза гардӣ, тоза гардӣ, дар навӣ,
Гар ту хоки асби Ҷабриле шавӣ.
Сабзае ҷонбахш, к-онро Сомирӣ
Кард дар гӯсола, то шуд гавҳаре,
Ҷон гирифту бонг зад з-он сабза ӯ,
Ончунон бонге, ки шуд фитнай адӯ.
Гар амин оед сӯйи аҳли роз,
Вораҳед аз саркулаҳ монанди боз.
Саркулоҳи чашмбанди гӯшбанд,
Ки аз ӯ боз аст мискину нажанд.
З-он кулаҳ мар чашми бозонро сад аст,
Ки ҳама майлаш суйи ҷинси х(в)ад аст.
Чун бурид аз ҷинс, бо шаҳ гашт ёр,
Баргушояд чашми ӯро боздор.
Ронд девонро Ҳақ аз мирсоди хеш,
Ақли ҷузвиро зи истибдоди хеш.
Ки сарӣ кам кун, на эй ту мустабидд,
Балки шогирди диливу мустаъидд.
Рав, бари дил рав, ки ту ҷузви дилӣ,
Ҳин, ки бандай подшоҳи одилӣ.
Бандагии ӯ беҳ аз султонӣ аст,
Ки «ано хайрун» дами шайтонӣ аст.
Фарқ бину баргузин ту, эй ҳабис,
Бандагии Одам аз кибри Билис.
Гуфт он ки ҳаст хуршеди раҳ ӯ,
Ҳарфи Тӯбо ҳар ки «заллат нафсуҳу».
Сояи Тӯбо бибину х(в)аш бихусп,
Сар бинеҳ дар соя, бе саркаш бихусп.
Зилли заллат нафсуҳу хуш мазҷаъест,
Мустаъидди он сафоро маҳҷаъест.
Гар аз ин соя равӣ сӯйи манӣ,
Зуд тоғӣ гардиву раҳ гум кунӣ.
Саҳифаи 128/140
|
Дафтари якум
