 |
|
|
 |
Лоба кардани қибтӣ сибтиро, ки як сабӯ ба нийяти хеш аз Нил пур кун ва бар лаби ман неҳ, то бихӯрам ба ҳаққи дӯстӣ ва бародарӣ, ки сабӯ, ки шумо сибтиён баҳри худ пур мекунед аз Нил, оби соф аст ва сабӯ, ки мо қибтиён пур мекунем, хуни соф астМан шунидам, ки даромад қибтие
Аз аташ андар вусоқи сибтие.
Гуфт: «Ҳастам ёру хешованди ту,
Гаштаам имрӯз ҳоҷатманди ту.
З-он ки Мӯсо ҷодуӣ карду фусун,
То ки оби Нили моро кард хун.
Сибтиён з-ӯ оби софе мехӯранд,
Пеши қибтӣ хун шуд об аз чашмбанд.
Қибт инак мемуранд аз ташнагӣ,
Аз пайи идбори худ ё бадрагӣ.
Баҳри худ як тосро пуроб кун,
То хурад аз онат ин ёри куҳун.
Чун барои худ кунӣ он тос пур,
Хун набошад, об бошад поку ҳур.
Ман туфайли ту бинӯшам об ҳам,
Ки туфайлӣ дар табаҳ биҷҳад зи ғам».
Гуфт: «Эй ҷону ҷаҳон! Хидмат кунам,
Пос дорам, эй ду чашми равшанам!
Бар муроди ту равам, шодӣ кунам,
Бандаи ту бошам, озодӣ кунам».
Тосро аз Нил ӯ пуроб кард,
Бар даҳон бинҳоду нимеро бих(в)ард.
Тосро каж кард сӯйи обхоҳ,
Ки бихур ту ҳам, шуд он хуни сиёҳ.
Боз аз ин сӯ кард каж, хун об шуд,
Қибтӣ андар хашму андар тоб шуд.
Соате биншаст, то хашмаш бирафт,
Баъд аз он гуфташ, ки эй самсоми зафт!
Эй бародар! Ин гиреҳро чора чист?
Гуфт: «Инро он хӯрад, к-ӯ муттақист».
Муттақӣ он аст, к-ӯ безор шуд,
Аз раҳи Фиръавн Мӯсовор шуд.
Қавми Мӯсо шав, бихур ин обро,
Сулҳ кун бо маҳ, бибин маҳтобро.
Сад ҳазорон зулмат аст аз хашми ту,
Бар ибодуллоҳ андар чашми ту.
Хашм биншон, чашм бигшо, шод шав,
Ибрат аз ёрон бигир, устод шав.
Кай туфайли ман шавӣ дар иғтироф?
Чун туро куфрест ҳамчун кӯҳи Қоф.
Кӯҳ дар сӯрохи сӯзан кай равад?
Ҷуз магар, к-он риштаи якто шавад.
Кӯҳро каҳ кун ба истиғфору х(в)аш
Ҷоми мағфурон бигиру хуш бикаш.
Ту бад-ин тазвир кай нӯшӣ аз он?
Чун ҳаромаш кард ҳақ бар кофирон.
Холиқи тазвир тазвири туро
Кай харад? Эй муфтарии муфтаро!
Оли Мӯсо шав, ки ҳилат суд нест,
Ҳилаат боди тиҳӣ паймуданест.
Заҳра дорад об, к-аз амри самад
Гардад ӯ, бо кофирон обӣ кунад?
Ё ту пиндорӣ, ки ту нон мехурӣ?
Заҳри мору коҳиши ҷон мехурӣ.
Нон куҷо ислоҳи он ҷоне кунад?
К-ӯ дил аз фармони ҷонон барканад.
Ё ту пиндорӣ, ки ҳарфи Маснавӣ
Чун бихонӣ, ройгонаш бишнавӣ.
Ё каломи ҳикмату сирри ниҳон
Андарояд зуғба дар гӯшу даҳон.
Андарояд, лек чун афсонаҳо
Пӯст бинмояд, на мағзи донаҳо.
Дар сару рӯ даркашида чодаре,
Рӯ ниҳон карда зи чашмат дилбаре.
«Шоҳнома» ё «Калила» пеши ту
Ҳамчунон бошад, ки Қуръон аз уту.
Фарқ он гаҳ бошад аз ҳаққу маҷоз,
Ки кунад куҳли иноят чашм боз.
В-арна пушку мушк пеши ахшаме
Ҳар ду яксон аст, чун набвад шаме.
Хештан машғул кардан аз малол,
Бошадаш қасд аз каломи зулҷалол.
К-оташи васвосрову ғуссаро,
З-он сухан биншонаду созад даво.
Баҳри ин миқдор оташ шондан
Оби поку бавл яксон шуд ба фан.
Оташи васвосро ин бавлу об
Ҳар ду биншонанд ҳамчун вақти хоб.
Лек гар воқиф шавӣ з-ин оби пок,
Ки каломи Эзид асту рӯҳнок.
Нест гардад васвасай куллӣ зи ҷон,
Дил биёбад раҳ ба сӯйи гулситон.
З-он ки дар боғеву дар ҷӯйе парад,
Ҳар ки аз сирри суҳуф бӯйе барад.
Ё ту пиндорӣ, ки рӯйи авлиё,
Ончунон ки ҳаст, мебинем мо?
Дар тааҷҷуб монда пайғамбар аз он:
«Чун намебинанд рӯям мӯъминон?
Чун намебинанд нури рӯм халқ?
Ки сабақ бурдаст бар хуршеди Шарқ.
В-ар ҳамебинанд, ин ҳайрат чарост?»
То ки ваҳй омад, ки он рӯ дар хафост.
Сӯйи ту моҳ асту сӯйи халқ абр,
То набинад ройгон рӯйи ту габр.
Сӯйи ту донасту сӯйи халқ дом,
То нанӯшад ин шароби хосс ом.
Гуфт Яздон, ки туро «ҳум янзурун»,
Нақши ҳаммоманд, «ҳум ло юбсирун».
Менамояд сурат, эй суратпараст!
К-он ду чашми мурдаи ӯ нозир аст.
Пеши чашми нақш меорӣ адаб,
К-ӯ чаро посам намедорад? Аҷаб!
Аз чи пас бе посух аст ин нақши нек,
Ки намегӯяд саломамро алек?
Менаҷунбонад сару сиблат зи ҷуд,
Поси он ки кардамаш ман сад суҷуд.
Ҳақ агарчи сар наҷунбонад бурун,
Поси он завқе диҳад дар андарун.
Ки дусад ҷунбидани сар арзад он,
Сар чунин ҷунбонад охир ақлу ҷон.
Ақлро хидмат кунӣ дар иҷтиҳод,
Поси ақл он аст, к-афзояд рашод.
Ҳақ наҷунбонад ба зоҳир сар туро,
Лек созад бар сарон сарвар туро.
Мар туро чизе диҳад Яздон ниҳон,
Ки суҷуди ту кунанд аҳли ҷаҳон.
Ончунон ки дод сангеро ҳунар,
То азизи халқ шуд, яъне ки зар.
Қатраи обе биёбад лутфи Ҳақ,
Гавҳаре гардад, барад аз зар сабақ.
Ҷисм хок асту чу Ҳақ тобеш дод,
Дар ҷаҳонгирӣ чу маҳ шуд устод.
Ҳин тилисм аст ину нақши мурда аст,
Аҳмақонро чашмаш аз раҳ бурдааст.
Менамояд ӯ, ки чашме мезанад,
Абалаҳон созидаанд ӯро санад.
132/140
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
