 |
|
|
 |
Дархостани қибтӣ дуъои хайр ва ҳидоят аз сибтӣ ва дуъо кардани сибтӣ қибтиро ба хайр ва мустаҷоб шудан аз «акраму-л-акрамин в-арҳаму-р-роҳимин»Гуфт қибтӣ: «Ту дуъое кун, ки ман
Аз сиёҳий дил надорам он даҳан,
Ки бувад, ки қуфли ин дил вошавад,
Зиштро дар базми хубон ҷо шавад.
Масхе аз ту соҳиби хубӣ шавад,
Ё Билисе боз каррубӣ шавад.
Ё ба фарри дасти Марям, бӯйи мушк
Ёбаду тарриву мева, шохи хушк».
Сибтӣ он дам дар суҷуд афтоду гуфт,
К-эй Худои олими ҷаҳру ниҳуфт.
Ҷуз ту пеши кӣ барорад банда даст?
Ҳам дуъову ҳам иҷобат аз ту аст.
Ҳам зи аввал ту диҳӣ майли дуъо,
Ту диҳӣ охир дуъоҳоро ҷазо.
Аввалу охир туӣ, мо дар миён,
Ҳечи ҳечӣ, ки наёяд дар баён.
Инчунин мегуфт, то афтод ташт
Аз сари бому дилаш беҳуш гашт.
Боз омад ӯ ба ҳуш андар дуъо,
«Лайса ли-л-инисони илло мо саъо».
Дар дуъо буд ӯ, ки ногаҳ наърае
Аз дили қибтӣ биҷасту ғуррае.
Ки ҳило биштобу имон арза кун,
То бибуррам зуд зуннори куҳун.
Оташе дар ҷони ман андохтанд,
Мар Билисеро ба ҷон бинвохтанд.
Дӯстии туву аз ту ношигифт,
Ҳамдулиллаҳ оқибат дастам гирифт.
Кимиёе буд сӯҳбатҳои ту,
Кам мабод аз хонаи дил пойи ту.
Ту яке шохе будӣ аз нахли хулд,
Чун гирифтам, ӯ маро то хулд бурд.
Сел буд, он ки танамро даррабуд,
Бурд селам то лаби дарёи ҷуд.
Ман ба бӯйи об рафтам сӯйи сайл,
Баҳр дидам, даргирифтам кайл-кайл.
Тос овардаш, ки акнун об гир»,
Гуфт: «Рав, шуд обҳо пешам ҳақир.
Шарбате хӯрдам зи «Аллоҳ аштаро»,
То ба маҳшар ташнагӣ н-ояд маро.
Он ки ҷӯю чашмаҳоро об дод,
Чашмае дар андаруни ман гушод.
Ин ҷигар, ки буд гарму обхор,
Гашт пеши ҳиммати ӯ об хор».
Кофи кофӣ омад ӯ баҳри ибод,
Сидқи ваъдай «коф», «ҳо», «ё», «айн», «сод».
Кофиям, бидҳам туро ман ҷумла хайр,
Бесабаб, бевоситай ёрии ғайр.
Кофиям, бе нон туро серӣ диҳам,
Бе сипоҳу лашкарат мирӣ диҳам.
Бе баҳорат наргису насрин диҳам,
Бе китобу усто талқин диҳам.
Кофиам, бе доруят дармон кунам,
Гӯррову чоҳро майдон кунам.
Мӯсиеро дил диҳам бо як асо,
То занад бар оламе шамшерҳо.
Дасти Мӯсоро диҳам як нуру тоб,
Ки тапонча мезанад бар офтоб.
Чӯбро море кунам ман ҳафтсар,
Ки назояд модамор ӯро зи нар.
Хун наёмезам дар оби Нил ман,
Худ кунам хун айни обашро ба фан.
Шодиятро ғам кунам чун оби Нил,
Ки наёбӣ сӯйи шодиҳо сабил.
Боз чун таҷдиди имон бартанӣ,
Боз аз Фиръавн безорӣ кунӣ.
Мӯсии раҳмат бибинӣ омада,
Нили хун бинӣ, аз ӯ обе шуда.
Чун сари ришта нигаҳ дорӣ дарун,
Нили завқи ту нагардад ҳеч хун.
Ман гумон бурдам, ки имон оварам,
То аз ин тӯфони хун обе х(в)арам.
Ман чӣ донистам, ки табдиле кунад,
Дар ниҳоди ман маро Ниле кунад.
Сӯйи чашми худ яке Нилам равон,
Барқарорам пеши чашми дигарон.
Ҳамчунон ки ин ҷаҳон пеши набӣ
Ғарқи тасбеҳ асту пеши мо ғабӣ.
Пеши чашмаш ин ҷаҳон пуришқу дод,
Пеши чашми дигарон мурда- вҷамод.
Пасту боло пеши чашмаш тезрав,
Аз кулӯху хишт ӯ нукташунав.
Бо авом ин ҷумла баста- вмурдае,
З-ин аҷабтар ман надидам пардае.
Гӯрҳо яксон ба пеши чашми мо,
Равзаву ҳуфра ба чашми авлиё.
Ома гуфтандӣ, ки пайғамбар туруш
Аз чӣ гаштасту шудаст ӯ завқкуш?
Хосс гуфтандӣ, ки сӯйи чашматон
Менамояд ӯ туруш, эй умматон!
Як замон дар чашми мо оед, то
Хандаҳо бинед андар «ҳал ато».
Аз сари амрудбун бинмояд он,
Мунъакиссурат, ба зер о, эй ҷавон!
Он дарахти ҳастӣ аст амрудбун,
То бар он ҷо эй намояд нав куҳун.
То бар он ҷо эй бибинӣ хорзор
Пур зи каждумҳои хашму пур зи мор.
Чун фуруд ойӣ, бибинӣ ройгон,
Як ҷаҳон пур гулрухону доягон.
133/140
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
