 |
Мӯре бар коғаз мерафт, набиштани қалам дид, қаламро ситудан гирифт. Мӯре дигар, ки чашмтезтар буд, гуфт: «Ситоиш ангуштонро кун, ки он ҳунар аз эшон мебинам». Мӯре дигар, ки аз ҳар ду чашмравшантар буд, гуфт: «Ман бозуро ситоям, ки ангуштон фаръи бозуянд», ило охириҳ...Мӯраке бар коғазе дид ӯ қалам,
Гуфт бо мӯри дигар ин роз ҳам.
Ки аҷоиб нақшҳо он килк кард,
Ҳамчу райҳону чу савсанзору вард.
Гуфт он мӯр: «Исбаъ аст он пешавар,
В-ин қалам дар феъл фаръ асту асар».
Гуфт он мӯри севум, к-аз бозу аст,
К-исбаъи лоғар зи зӯраш нақш баст.
Ҳамчунин мерафт боло, то яке
Меҳтари мӯрон фатин буд андаке.
Гуфт, к-аз сурат мабинед ин ҳунар,
Ки ба хобу марг гардад бехабар.
Сурат омад чун либосу чун асо,
Ҷуз ба ақлу ҷон наҷунбад нақшҳо.
Бехабар буд ӯ, ки он ақлу фуод
Бе зи тақлиби Худо бошад ҷамод.
Як замон аз вай иноят барканад,
Ақли зирак аблаҳиҳо мекунад.
Чун-ш гӯё ёфт Зулқарнайн, гуфт
Чунки кӯҳи Қоф дурри нутқ суфт,
К-эй сухангӯйи хабири роздон,
Аз сифоти ҳақ бикун бо ман баён.
Гуфт: «Рав к-он васф аз он ҳойилтар аст,
Ки баён бар вай тавонад бурд даст.
Ё қаламро заҳра бошад, ки ба сар
Барнависад бар саҳоиф з-он хабар».
Гуфт: «Камтар достоне бозгӯ
Аз аҷабҳои Ҳақ, эй ҳабри накӯ!»
Гуфт: «Инак дашти сесадсола роҳ
Кӯҳҳои барф пур кардаст шоҳ.
Кӯҳ бар кӯҳ бешумору беадад,
Мерасад дар ҳар замон барфаш мадад.
Кӯҳи барфе мезанад бар дигаре,
Марасонад барф сардӣ то сарӣ.
Кӯҳи барфе мезанад бар кӯҳи барф
Дам ба дам з-анбори беҳадду шигарф.
Гар набудӣ инчунин водӣ, шаҳо,
Таффи дӯзах маҳв кардӣ мар маро».
Ғофилонро кӯҳҳои барф дон,
То насӯзад пардаҳои оқилон.
Гар набудӣ акси ҷаҳли барфбоф,
Сӯхтӣ аз нори шавқ он кӯҳи Қоф.
Оташ аз қаҳри Худо худ зарраест,
Баҳри таҳдиди лаимон дарраест.
Бо чунин қаҳре, ки зафту фоиқ аст,
Барди лутфаш бин, ки бар вай собиқ аст.
Сабқи бечуну чигунай маънавӣ,
Собиқу масбуқ дидӣ бе дувӣ?
Гар надидӣ он, бувад аз фаҳми паст,
Ки уқули халқ з-он кон як ҷав аст.
Айб бар худ неҳ, на бар оёти дин,
Кай расад бар чархи дин мурғи гилин?
Мурғро ҷавлонгаҳи олӣ ҳавост,
З-он ки нашви ӯ зи шаҳват в-аз ҳавост.
Пас ту ҳайрон бош бе «ло»-ву «бале»,
То зи раҳмат пешат ояд маҳмиле.
Чун зи фаҳми ин аҷоиб кавданӣ,
Гар «бале» гӯйӣ, такаллуф мекунӣ.
В-ар бигӯйӣ: «не», занад «не» гарданат,
Қаҳр барбандад бад-он «не» равзанат.
Пас ҳамин ҳайрону вола бошу бас,
То дарояд насри Ҳақ аз пешу пас.
Чунки ҳайрон гаштиву гиҷу фано,
Бо забони ҳол гуфтӣ: «Иҳдино».
Зафти зафт асту чу ҳайрон мешавӣ,
Мешавад он зафт нарму муставӣ.
З-он ки шакли зафт баҳри мункир аст,
Чунки оҷиз омадӣ, лутфу бир аст.
Саҳифаи 139/140
|
Дафтари якум
