 |
Нишастани дев бар мақоми Сулаймон, алайҳиссалом ва ташаббуҳ кардани ӯ ба корҳои Сулаймон алайҳиссалом ва фарқи зоҳир миёни ҳар ду Сулаймон ва дев хештанро Сулаймон бинни Довуд ном карданВ-арчи ақлат ҳаст, бо ақли дигар
Ёр бошу машварат кун, эй падар!
Бо ду ақл аз бас балоҳо вораҳӣ,
Пойи худ бар авҷи гардунҳо ниҳӣ.
Дев гар худро Сулаймон ном кард,
Мулк бурду мамлакатро ром кард.
Сурати кори Сулаймон дида буд,
Сурат андар сирри девӣ менамуд.
Халқ гуфтанд: «Ин Сулаймон бесафост,
Аз Сулаймон то Сулаймон фарқҳост.
ӯ чу бедорест, ин ҳамчун васан,
Ҳамчунон ки он Ҳасан бо ин Ҳасан».
Дев мегуфтӣ, ки Ҳақ бар шакли ман
Сурате кардаст, хуш бар Аҳриман.
Девро Ҳақ сурати ман додааст,
То наяндозад шуморо ӯ ба шаст.
Гар падид ояд ба даъвӣ, зинҳор
Сурати ӯро мадоред эътибор.
Девашон аз макр ин мегуфт, лек
Менамуд ин акс дар дилҳои нек.
Нест бозӣ бо мумаййиз, хоса ӯ,
Ки бувад тамйизу ақлаш ғайбгӯ.
Ҳеч сеҳру ҳеч талбису дағал
Менабандад парда бар аҳли дувал.
Пас ҳамегуфтанд бо худ дар ҷавоб:
«Божгуна меравӣ, эй кажхитоб.
Божгуна рафт хоҳӣ ҳамчунин
Сӯйи дӯзах асфал андар софилин.
ӯ агар маъзул гаштасту фақир,
Ҳаст дар пешонияш бадри мунир.
Ту агар ангуштариро бурдаӣ,
Дӯзахе чун замҳарир афсурдаӣ.
Мо ба бавшу оризу тоқу турунб,
Сар куҷо, ки худ ҳаменанҳем сунб.
В-ар ба ғафлат мо ниҳем ӯро ҷабин,
Панҷаи монеъ барояд аз замин.
Ки манеҳ он сар мар ин сарзерро,
Ҳин, макун саҷда мар ин идбирро».
Кардаме ман шарҳи ин бас ҷонфизо,
Гар набудӣ ғайрату рашки Худо.
Ҳам қаноат кун ту, бипзир ин қадар,
То бигӯям шарҳи ин вақте дигар.
Номи худ карда Сулаймони набӣ,
Рӯйпӯшӣ мекунад бар ҳар сабӣ.
Даргузар аз сурату аз ном хез,
Аз лақаб в-аз ном дар маънӣ гурез.
Пас бипурс аз ҳадди ӯ в-аз феъли ӯ,
Дар миёни ҳадду феъл ӯро биҷӯ.
Саҳифаи 49/140
|
Дафтари якум
