 |
Қиссаи рустани Харруб дар гӯшаи масҷиди Ақсо ва ғамгин шудани Сулаймон алайҳиссалом аз он, чун ба сухан омад бо ӯ ва хосияту номи худ бигуфтПас Сулаймон дид андар гӯшае,
Навгиёҳе руста ҳамчун хӯшае.
Дид бас нодир гиёҳе сабзу тар,
Мерабуд он сабзияш нур аз басар.
Пас саломаш кард дарҳол он ҳашиш,
ӯ ҷавобаш гуфту бишкуфт аз х(в)ашиш.
Гуфт: «Номат чист? Баргӯ бе даҳон»,
Гуфт: «Харруб аст, эй шоҳи ҷаҳон!»
Гуфт: «Андар ту чӣ хосият бувад?»
Гуфт: «Ман рустам, макон вайрон шавад.
Ман, ки Харрубам, хароби манзилам,
Ҳодими бунёди ин обу гилам».
Пас Сулаймон он замон донист зуд,
Ки аҷал омад, сафар хоҳад намуд.
Гуфт: «То ман ҳастам, ин масҷид яқин
Дар халал н-ояд зи офоти замин.
То ки ман бошам, вуҷуди ман бувад,
Масҷиди Ақсо мухалхал кай шавад?
Пас ки ҳадми масҷиди мо бегумон,
Набвад илло баъди марги мо, бидон».
Масҷид аст он дил, ки ҷисмаш соҷид аст,
Ёри бад Харруб, ҳар ҷо масҷид аст.
Ёри бад чун руст дар ту меҳри ӯ,
Ҳин аз ӯ бигрезу кам кун гуфтугӯ.
Баркан аз бехаш, ки гар сар барзанад,
Мар турову масҷидатро барканад.
Ошиқо! Харруби ту омад кажӣ,
Ҳамчу тифлон сӯйи каж чун меғажӣ?
Хеш муҷрим дону муҷрим гӯ, матарс,
То надуздад аз ту он устод дарс.
Чун бигӯйӣ: «Ҷоҳилам, таълим деҳ»,
Инчунин инсоф аз номус беҳ.
Аз падар омӯз, эй равшанҷабин,
«Раббано» гуфту «заламно» пеш аз ин.
На баҳона карду на тазвир сохт,
На ливои макру ҳилат барфарохт.
Боз он Иблис, баҳс оғоз кард,
Ки будам ман сурхрӯ, кардим зард.
Ранг ранги туст, саббоғам туӣ,
Асли ҷурму офату доғам туӣ.
Ҳин бихон «раббӣ бимо ағвайтанӣ»,
То нагардӣ ҷабриву каж кам танӣ.
Бар дарахти ҷабр то кай барҷаҳӣ?
Ихтиёри хешро як сӯ ниҳӣ?
Ҳамчу он Иблису зурриёти ӯ
Бо Худо дар ҷангу андар гуфтугӯ.
Чун бувад икроҳ бо чандон х(в)ашӣ,
Ки ту дар исён ҳаме доман кашӣ?
Ончунон хуш кас равад дар мукраҳӣ?
Кас чунон рақсон давад дар гумраҳӣ?
Бистмарда ҷанг мекардӣ дар он,
К-ит ҳамедоданд панд он дигарон.
Ки савоб ин асту роҳ ин асту бас,
Кӣ занад таъна маро? Ҷуз ҳеч кас.
Кай чунин гӯяд касе, к-ӯ мукраҳ аст?
Чун чунин ҷангад касе, к-ӯ бераҳ аст?
Ҳар чӣ нафсат хост, дорӣ ихтиёр,
Ҳар чӣ ақлат хост, орӣ изтирор.
Донад ӯ, к-ӯ некбахту маҳрам аст,
Зиракӣ з-Иблису ишқ аз Одам аст.
Зиракӣ, саббоҳӣ омад дар биҳор,
Кам раҳад, ғарқ аст ӯ поёни кор.
Ҳил сабоҳатро, раҳо кун кибру кин,
Нест Ҷайҳун, нест ҷӯ, дарёст ин.
В-онгаҳон дарёи жарфи бепаноҳ
Даррабояд ҳафт дарёро чу коҳ.
Ишқ чун киштӣ бувад баҳри хавос,
Кам бувад офат, бувад ағлаб халос.
Зиракӣ бифрӯшу ҳайронӣ бихар,
Зиракӣ занн асту ҳайронӣ назар.
Ақл қурбон кун ба пеши Мустафо,
«Ҳасбиаллаҳ» гӯ, ки «Аллоҳ ам кафо».
Ҳамчу Канъон сар зи киштӣ вомакаш,
Ки ғурураш дод нафси зиракаш.
Ки бароям бар сар кӯҳи машид,
Миннати Нӯҳам чаро бояд кашид?
Чун рамӣ аз миннаташ, эй берашад?
Ки Худо ҳам миннати ӯ мекашад.
Чун набошад миннаташ бар ҷони мо?
Чунки шукру миннаташ гӯяд Худо.
Ту чӣ донӣ? Эй ғарорай пурҳасад!
Миннати ӯро Худо ҳам мекашад.
Кошкӣ ӯ ошино н-омӯхтӣ,
То тамаъ дар Нӯҳу киштӣ дӯхтӣ.
Кош чун тифл аз ҳиял ҷоҳил будӣ,
То чу тифлон чанг дар модар задӣ.
Ё ба илми нақл кам будӣ мало,
Илми ваҳйи дил рабудӣ аз вало.
Бо чунин нуре, чу пеш орӣ китоб,
Ҷони ваҳйосои ту орад итоб.
Чун таяммум бо вуҷуди об дон,
Илми нақлӣ бо дами қутби замон.
Хеш аблаҳ кун, табаъ мерав сипас,
Растагӣ з-ин аблаҳӣ ёбиву бас.
Аксар «аҳли-л-ҷаннати-л-булҳ», эй писар,
Баҳри ин гуфтаст султону-л-башар.
Зиракӣ чун кибру бодангези туст,
Аблаҳе шав, то бимонад дил дуруст.
Аблаҳӣ на, к-ӯ ба масхаргӣ дутӯст,
Аблаҳӣ, к-ӯ волаву ҳайрони туст.
Аҳлаҳонанд он занони дастбур,
Аз каф аблаҳ в-аз рухи Юсуф нузур.
Ақлро қурбон кун андар ишқи дӯст,
Ақлҳо борӣ аз он сӯй аст, к-ӯст.
Ақлҳо он сӯ фиристода уқул,
Монда ин сӯ, ки на маъшуқ аст, гӯл.
З-ин сар аз ҳайрат гар ин ақлат равад,
Ҳар сари мӯят сару ақле шавад.
Нест он сӯ ранҷи фикрат бар димоғ,
Ки димоғу ақл рӯяд дашту боғ.
Сӯйи дашт аз дашт нукта бишнавӣ,
Сӯйи боғ ойӣ, шавад нахлат равӣ.
Андар ин раҳ тарк кун тоқу турунб,
То қаловузат наҷунбад, ту маҷунб.
Ҳар кӣ ӯ бесар биҷунбад, дум бувад,
Ҷунбишаш чун ҷунбиши каждум бувад.
Кажраву шабкӯру зишту заҳрнок,
Пешаи ӯ хастани аҷсоми пок.
Сар бикӯб онро ки сирраш ин бувад,
Хулқу хӯйи мустамирраш ин бувад.
Худ салоҳи ӯст ин сар кӯфтан,
То раҳад ҷонрезааш з-он шумтан.
Воситон аз дасти девона силоҳ,
То зи ту розӣ шавад адлу салоҳ.
Чун силоҳаш ҳасту ақлаш на, бибанд
Дасти ӯро в-арна орад сад газанд.
Страница 53/140
|
Первая тетрадь
