 |
Тафсири «ё аййюҳа-л-муззаммил»Хонд «муззаммил» набиро з-он сабаб,
Ки бурун о аз гилем, эй булҳараб!
Сар макаш андар гилему рӯ мапӯш,
Ки ҷаҳон ҷисмест саргардон, ту ҳуш.
Ҳин, машав пинҳон зи нанги муддаъӣ,
Ки ту дорӣ шамъи ваҳйи шаъшаъӣ.
Ҳин! «Қумаллайла», ки шамъе, эй ҳумом,
Шамъ андар шаб бувад андар қиём.
Бе фурӯғат рӯзи равшан ҳам шаб аст,
Бе паноҳат шер асири арнаб аст.
Бош киштибон дар ин баҳри сафо,
Ки ту Нӯҳи сониӣ, эй Мустафо!
Раҳшиносе мебибояд бо лубоб
Ҳар раҳеро, хоса андар роҳи об.
Хез, бингар корвони раҳзада,
Ҳар тараф ғулест киштибон шуда.
Хизри вақтӣ, ғавси ҳар киштӣ тувӣ,
Ҳамчу Рӯҳуллаҳ макун танҳоравӣ.
Пеши ин ҷамъе чу шамъи осмон,
Инқитоъу хилваториро бимон.
Вақти хилват нест, андар ҷамъ ой,
Эй ҳудо чун кӯҳи Қофу ту Ҳумой.
Бадр бар садри фалак шуд шаб равон,
Серро нагзорад аз бонги сагон.
Тоъинон ҳамчун сагон бар бадри ту,
Бонг медоранд сӯйи садри ту.
Ин сагон карранд з-амри «анситу»,
Аз сафаҳ ваъ-ваъкунон бар бадри ту.
Ҳин, бимагзор, эй шифо, ранҷурро
Ту зи хашми кар асои кӯрро.
На ту гуфтӣ қоиди аъмо ба роҳ,
Сад савобу аҷр ёбад аз Илоҳ?
Ҳар кӣ ӯ чил гом кӯреро кашад,
Гашт омурзидаву ёбад рашад.
Пас, бикаш ту з-ин ҷаҳони беқарор
Ҷавқи кӯронро қатор андар қатор.
Кори ҳодӣ ин бувад, ту ҳодиӣ,
Мотами охирзамонро шодиӣ.
Ҳин! Равон кун, эй имому-л-муттақин,
Ин хаёландешагонро то яқин.
Ҳар кӣ дар макри ту дорад дил гарав,
Гарданашро ман занам, ту шод рав.
Бар сари кӯриш кӯриҳо ниҳам,
ӯ шакар пиндораду заҳраш диҳам.
Ақлҳо аз нури ман афрӯхтанд,
Макрҳо аз макри ман омӯхтанд.
Чист худ олочиқи он туркмон
Пеши пойи наррапилони ҷаҳон?
Он чароғи ӯ ба пеши сар-сарам,
Худ чӣ бошад? Эй меҳин пайғамбарам!
Хез, дардам ту ба сури саҳмнок,
То ҳазорон мурда баррӯяд зи хок.
Чун ту Исрофили вақтӣ, рост хез,
Растахезе соз пеш аз растахез.
Ҳар кӣ гӯяд: «Ку қиёмат? Эй санам!»
Хеш бинмо, ки қиёмат нак манам.
Дарнигар, эй соили меҳнатзада,
З-ин қиёмат сад ҷаҳон қоим шуда.
В-ар набошад аҳли ин зикру қунут,
Пас ҷавобу-л-аҳмақ, эй султон, сукут.
З-осмони Ҳақ сукут ояд ҷавоб,
Чун бувад, ҷоно, дуъо номустаҷоб?
Эй дареғо! Вақти хирмангоҳ шуд,
Лек рӯз аз бахти мо бегоҳ шуд.
Вақт танг асту фарохий ин калом,
Танг меояд бар ӯ умри давом.
Найзабозӣ андар ин кӯҳҳои танг
Найзабозонро ҳамеорад ба танг.
Вақт тангу хотиру фаҳми авом
Тангтар сад раҳ зи вақт аст, эй ғулом!
Чун ҷавоби аҳмақ омад хомушӣ,
Ин дарозӣ дар сухан чун мекашӣ?
Аз камоли раҳмату мавҷи карам
Медиҳад ҳар шӯраро борону нам.
Саҳифаи 55/140
|
Дафтари якум
