 |
Тафсири «фаъавҷаса фӣ тафсиҳи хифатан Мӯсо, қулно: ло тахафа иннака анта-л-аъло»Гуфт Мӯсо: «Сеҳр ҳам ҳайронкунест,
Чун кунам? К-ин халқро тамййиз нест».
Гуфт Ҳақ: «Тамйизро пайдо кунам,
Ақли бетамйизро бино кунам.
Гарчи чун дарё бароварданд каф,
Мӯсиё, ту ғолиб ойӣ, «ло тахаф».
Буд андар аҳди худ сеҳр ифтихор,
Чун асо шуд мор, онҳо гашт ор.
Ҳар касеро даъвии ҳусну намак,
Санги марг омад намакҳоро миҳак.
Сеҳр рафту мӯъҷизай Мӯсо гузашт,
Ҳар дуро аз боми буд афтод ташт.
Бонги ташти сеҳр ҷуз лаънат чӣ монд?
Бонги ташти дин ба ҷуз рифъат чӣ монд?
Чун миҳак пинҳон шудаст аз марду зан,
Дар саф о, эй қалбу акнун лоф зан.
Вақти лоф астат, миҳак чун ғоиб аст,
Мебарандат аз азизӣ даст-даст.
Қалб мегӯяд зи нахват ҳар дамам:
«Эй зари холис, ман аз ту кай камам?»,
Зар ҳамегӯяд: «Бале, эй хоҷатош!
Лек меояд миҳак, омода бош».
Марги тан ҳадяст бар асҳоби роз,
Зарри холисро чӣ нуқсон аст гоз?
Қалб агар дар хеш охирбин будӣ,
Он сияҳ к-охир шуд ӯ, аввал шудӣ.
Чун шудӣ аввал сияҳ андар лиқо,
Дур будӣ аз нифоқу аз шақо.
Кимиёи фазлро толиб будӣ,
Ақли ӯ бар зарқи ӯ ғолиб будӣ.
Чун шикастадил шудӣ аз ҳоли хеш,
Ҷобири ишкастагон дидӣ ба пеш.
Оқибатро диду ӯ ишкаста шуд,
Аз шикастабанд дар дам баста шуд.
Фазлу мисҳоро суйи иксир ронд,
Он зарандуд аз карам маҳрум монд.
Эй зарандуда! Макун даъвӣ, бибин,
Ки намонад муштарит аъмо чунин.
Нури маҳшар чашмашон бино кунад,
Чашмбандии туро расво кунад.
Бингар онҳоро, ки охир дидаанд,
Ҳасрати ҷонҳову рашки дидаанд.
Бингар онҳоро, ки ҳолӣ дидаанд,
Сирри фосид з-асли сир бибридаанд.
Пеши ҳолӣ бин, ки дар ҷаҳл асту шак,
Субҳи содиқ, субҳи козиб, ҳар ду як.
Субҳи козиб сад ҳазорон корвон
Дод бар боди ҳалокат, эй ҷавон!
Нест нақде, к-иш ғалатандоз нест,
Войи он ҷон, к-иш миҳакку гоз нест.
Саҳифаи 64/140
|
Дафтари якум
