 |
Ҳикояти он маддоҳ, ки аз ҷиҳати номус шукри мамдӯҳ мекард ва бӯйи андӯҳу ғами андаруни ӯ ва халоқати далқи зоҳири ӯ менамуд, ки он шукрҳо лоф асту дурӯғОн яке бо далқ омад аз Ироқ,
Боз пурсиданд ёрон аз фироқ.
Гуфт: «Оре буд фироқ, илло сафар,
Буд бар ман бас муборак, муждавар,
Ки халифа дод даҳ хилъат маро,
Ки қаринаш бод сад мадҳу сано».
Шукрҳову ҳамдҳо бармешумурд,
То ки шукр аз ҳадду андоза бибурд.
Пас бигуфтандаш, ки аҳволи нажанд
Бар дурӯғи ту гувоҳӣ медиҳанд.
Тан бараҳна, сар бараҳна, сӯхта,
Шукрро дуздида ё омӯхта.
К-ӯ нишони шукру ҳамди мири ту,
Бар сару бар пойи бетавфири ту?
Гар забонат мадҳи он шаҳ метанад,
Ҳафт андомат шикоят мекунад.
Дар сахои он шаҳу султони ҷуд
Мар туро кафшеву шалворе набуд?
Гуфт: «Ман исор кардам, он чӣ дод,
Мир тақсире накард, аз ифтиқод.
Бистадам ҷумла атоҳо аз амир,
Бахш кардам бар ятиму бар фақир.
Мол додам, бистадам умри дароз
Дар ҷазо, зеро ки будам покбоз».
Пас бигуфтандаш: «Муборак, мол рафт,
Чист андар ботинат ин дуди нафт?»
Сад кароҳат дар даруни ту чу хор,
Кай бувад андуҳ нишони ибтишор?
Ку нишони ишқу исору ризо?
Гар дуруст аст он чӣ гуфтӣ «мо мазо».
Худ гирифтам, мол гум шуд, майл ку?
Сайл агар бигзашт, ҷойи сайл ку?
Чашми ту, к-ӯ буд сиёҳу ҷонфизо,
Гар намонд ӯ ҷонфизо, азрақ чаро?
Ку нишони покбозӣ, эй туруш?
Бӯйи лофи каж ҳамеояд, хамуш!
Сад нишон бошад дарун исорро,
Сад аломат ҳаст некӯкорро.
Мол дар исор агар гардад талаф,
Дар дарун сад зиндагӣ ояд халаф.
Дар замини Ҳақ зироат карданӣ
Тухмҳои пок, он гаҳ дахл не?
Гар нарӯяд хӯша аз равзоти ҳу,
Пас чӣ восеъ бошад арзуллаҳ? Бигӯ.
Чунки ин арзи фано берайъ нест,
Чун бувад арзуллаҳ? Он муставсаъест.
Ин заминро райъи ӯ худ беҳад аст,
Донаеро камтарин худ ҳафсад аст.
Ҳамд гуфтӣ, ку нишони ҳомидун?
На бурунат ҳаст асар, на андарун.
Ҳамди ориф мар Худоро рост аст,
Ки гувоҳи ҳамди ӯ шуд пову даст.
Аз чаҳи торики ҷисмаш баркашид
В-аз таги зиндони дунёаш харид.
Атласи тақвову нури муъталиф,
Ояти «ҳамд» аст ӯро бар катиф.
Вораҳида аз ҷаҳони ория,
Сокини гулзору «айнун ҷория».
Бар сарири сирри олӣ ҳимматаш,
Маҷлису ҷову мақому рутбаташ.
Мақъади сидқе, ки сиддиқон дар ӯ
Ҷумла сарсабзанду шоду тозарӯ.
Ҳамдашон чун ҳамди гулшан аз баҳор
Сад нишоне дораду сад гиру дор.
Бар баҳораш чашмаву нахлу гиёҳ
В-он гулистону нигористон гувоҳ.
Шоҳиди шоҳид ҳазорон ҳар тараф
Дар гувоҳӣ ҳамчу гавҳар бар садаф.
Бӯйи сирри бад биёяд аз дамат
В-аз сару рӯ тобад, эй лофӣ! Ғамат.
Бӯшиносонанд ҳозиқ дар масоф,
Ту ба ҷалдӣ, ҳову ҳу кам кун газоф.
Ту малоф аз мушк, к-он бӯйи пиёз
Аз дами ту мекунад макшуф роз.
«Гулшакар хӯрдам» ҳамегӯиву бӯй,
Мезанад аз сир, ки ёфа магӯй.
Ҳаст дил монандаи хонай калон,
Хонаи дилро ниҳон ҳамсоягон.
Аз шикофи равзану деворҳо
Мутталеъ гарданд бар асрорҳо.
Аз шикофе, ки надорад ҳеч ваҳм,
Соҳиби хона -внадорад ҳеч саҳм.
Аз нубӣ бархон, ки деву қавми ӯ
Мебаранд аз ҳоли инсе хуфя бӯ.
Аз раҳе, ки инс аз он огоҳ нест,
З-он ки з-ин маҳсусу з-ин ашбоҳ нест.
Дар миёни ноқидон зарқе матан
Бо миҳакк, эй қалби дун, лофе мазан.
Мар миҳакро раҳ бувад дар нақду қалб,
Ки Худояш кард амири ҷисму қалб.
Чун шаётин бо ғализиҳои хеш
Воқифанд аз сирри мову фикру кеш.
Маслаке доранд дуздида дарун,
Мо зи дуздиҳои эшон сарнигун.
Дам ба дам хабту зиёне мекунанд,
Соҳиби нақбу шикофи равзананд.
Пас чаро ҷонҳои равшан дар ҷаҳон,
Бехабар бошанд аз ҳоли ниҳон?
Дар сароят камтар аз девон шуданд,
Рӯҳҳо, ки хайма бар гардун заданд?
Дев дуздона суйи гардун равад,
Аз шаҳоби муҳриқ ӯ матъун шавад.
Сарнигун аз чарх зер афтад чунон,
Ки шақӣ дар ҷанг аз захми синон.
Он зи рашки рӯҳҳои дилписанд
Аз фалакшон сарнигун меафгананд.
Ту агар шалливу лангу кӯру кар,
Ин гумон бар рӯҳҳои меҳ мабар.
Шарм дору лоф кам зан, ҷон макан,
Ки басе ҷосус ҳаст он сӯйи тан.
Саҳифаи 67/140
|
دفتریکوم
