|
|
 |
|
|
|
|
|
 |
دفتر چهاروم |
|
 |
Мужда додани Абӯязид аз зодани Абулҳасани Харақонӣ, қаддасаллоҳу рӯҳаҳумо пеш аз солҳо ва нишони сурати ӯ ва сирати ӯ як ба як ва навиштани таърихнависон онро ҷиҳати расадОн шунидӣ достони Боязид,
Ки зи ҳоли Булҳасан пешин чӣ дид?
Рӯзе он султони тақво мегузашт
Бо муридон ҷониби саҳрову дашт.
Бӯйи хуш омад мар ӯро ногаҳон
Дар саводи Рай, зи сӯйи Хорақон.
Ҳам бад-он ҷо нолаи муштоқ кард,
Бӯйро аз бод истиншоқ кард.
Бӯйи хушро ошиқона мекашид,
Ҷони ӯ аз бод бода мечашид.
Кӯзае, к-ӯ аз яхоба пур бувад,
Чун арақ бар зоҳираш пайдо шавад.
Он зи сардии ҳаво обе шудаст,
Аз даруни кӯза нам берун наҷаст.
Боди бӯйовар мар ӯро об гашт,
Об ҳам ӯро шароби ноб гашт.
Чун дар ӯ осори мастӣ шуд падид,
Як мурид ӯро аз он дам баррасид.
Пас бипурсидаш, ки ин аҳволи х(в)аш,
Ки бурун аст аз ҳисоби панҷу шаш,
Гоҳ сурху гоҳ зарду гаҳ сапед
Мешавад рӯят, чӣ ҳол асту навид?
Мекашӣ бӯю ба зоҳир нест гул,
Бешак аз ғайб асту аз гулзори кул.
Эй ту коми ҷони ҳар худкомае,
Ҳар дам аз ғайбат паёму номае.
Ҳар даме яъқубвор аз «Юсуфо»
Мерасад андар машоми ту шафо.
Қатрае баррез бар мо з-он сабӯ,
Шаммае з-он гулситон бо мо бигӯ.
Хӯ надорем, эй ҷамоли меҳтарӣ,
Ки лаби мо хушку ту танҳо х(в)арӣ.
Эй фалакпаймойи чусти чуст хез,
З-он чӣ хӯрдӣ, ҷуръае бар мо бирез.
Мири маҷлис нест дар даврон дигар
Ҷуз ту, эй шаҳ, дар ҳарифон дарнигар.
Кай тавон нӯшид ин май зери даст?
Май яқин мар мардро расвогар аст.
Бӯйро пӯшидаву макнун кунад,
Чашми масти хештанро чун кунад?
Худ на он бӯй аст ин, к-андар ҷаҳон
Сад ҳазорон пардааш дорад ниҳон.
Пур шуд аз тезии ӯ саҳрову дашт,
Дашт чӣ? К-аз нӯҳ фалак ҳам даргузашт.
Ин сари хумро ба каҳгил дармагир,
К-ин бараҳна нест худ пӯшишпазир.
Лутф кун, эй роздони розгӯ,
Он чӣ бозат сайд кардаш, бозгӯ.
Гуфт: «Бӯйи булаҷаб омад ба ман,
Ҳамчунон ки мар набиро аз Яман.
Ки Муҳаммад гуфт бар дасти сабо
Аз Яман меоядам бӯйи Худо.
Бӯйи Ромин мерасад аз ҷони Вайс,
Бӯйи Яздон мерасад ҳам аз Увайс.
Аз Увайсу аз Қаран бӯйи аҷаб
Мар набиро маст карду пуртараб.
Чун Увайс аз хеш фонӣ гашта буд,
Он заминӣ осмонӣ гашта буд.
Он ҳалилай парварида дар шакар,
Чошнии талхияш набвад дигар.
Он ҳалилай руста аз мову мане,
Нақш дорад аз ҳалила, таъм не».
Ин сухан поён надорад, бозгард,
То чӣ гуфт аз ваҳйи ғайб он шермард.
Саҳифаи 69/140
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
دفتریکوم