 |
Қавли расул, саллаллоҳу алайҳи ва саллам, «иннӣ лиаҷиду нафаса-р-раҳмони мин қибали-л-Ямана»Гуфт: «З-ин сӯ бӯйи ёре мерасад,
К-андар ин деҳ шаҳрёре мерасад.
Баъди чандин сол мезояд шаҳе,
Мезанад бар осмонҳо хиргаҳе.
Рӯяш аз гулзори Ҳақ гулгун бувад,
Аз ман ӯ андар мақом афзун бувад».
«Чист номаш?». Гуфт: «Номаш Булҳасан»,
Ҳиляаш вогуфт з-абрӯву зақан.
Қадди ӯву ранги ӯву шакли ӯ
Як ба як вогуфт аз гесӯву рӯ.
Ҳиляҳои рӯҳи ӯро ҳам намуд,
Аз сифоту аз тариқа-в ҷову буд.
Ҳиляи тан ҳамчу тан орият аст,
Дил бар он кам неҳ, ки он як соат аст.
Ҳиляи рӯҳи табиъӣ ҳам фаност,
Ҳиляи он ҷон талаб, к-он бар самост.
Ҷисми ӯ ҳамчун чароғе бар замин,
Нури ӯ болои сақфи ҳафтумин.
Он шуоъи офтоб андар вусоқ,
Қурси ӯ андар чаҳорум чортоқ.
Нақши гул дар зер бинӣ баҳри лоғ,
Бӯйи гул бар сақфу айвони димоғ.
Марди хуфта дар Адан дида фарақ,
Акси он бар ҷисм афтода арақ.
Пераҳан дар Миср, раҳни як ҳарис,
Пур шуда Канъон зи бӯйи он қамис.
Барнабиштанд он замон таърихро,
Аз кабоб оростанд он сихро.
Чун расид он вақту он таърих рост,
Зода шуд он шоҳу нарди мулк бохт.
Аз паси он солҳо омад падид
Булҳасан баъди вафоти Боязид.
Ҷумлаи хӯҳои ӯ з-имсоку ҷуд
Ончунон омад, ки он шаҳ гуфта буд.
Лавҳи маҳфуз аст ӯро пешво,
ӯ чӣ маҳфуз аст? Маҳфуз аз хато.
На нуҷум асту на рамл асту на хоб,
Ваҳйи Ҳақ, «валлоҳу аълам би-с-савоб».
Аз пайи рӯпӯши ома дар баён
Ваҳйи дил гӯянд онро сӯфиён.
Ваҳйи дил гираш, ки манзаргоҳи ӯст,
Чун хато бошад, чу дил огоҳи ӯст.
Мӯъмино! «Янзур бинуриллаҳ» шудӣ,
Аз хатову саҳв эмин омадӣ.
Саҳифаи 70/140
|
دفتریکوم
