 |
Нуқсони иҷрои ҷону дили сӯфӣ аз таъоми АллоҳСӯфие аз фақр чун дар ғам шавад,
Айни фақраш дояву матъам шавад.
З-он ки ҷаннат аз макореҳ рустааст,
Раҳм қисми оҷизе ишкастааст.
Он ки сарҳо бишканад ӯ аз ғулӯ,
Раҳми Ҳаққу халқ н-ояд сӯйи ӯ.
Ин сухан охир надорад в-он ҷавон
Аз ками иҷрои нон шуд нотавон.
Шод он сӯфӣ, ки ризқаш кам шавад,
Он шаба-ш дур гардаду ӯ ям шавад.
З-он ҷирои хос ҳар-к огоҳ шуд,
ӯ сазои қурбу иҷригоҳ шуд.
З-он ҷирои рӯҳ чун нуқсон шавад,
Ҷонаш аз нуқсони он ларзон шавад.
Пас, бидонад, ки хатое рафтааст,
Ки суманзори ризо ошуфтааст.
Ҳамчунон к-он шахс аз нуқсони кишт
Нома сӯйи соҳиби хирман набишт.
Руқъааш бурданд пеши мири дод,
Хонд ӯ руқъа, ҷавобе вонадод.
Гуфт: «ӯро нест илло дарди лут»,
Пас ҷавоби аҳмақ авлотар сукут.
Несташ дарди фироқу васл ҳеч,
Банди фаръ аст ӯ, наҷӯяд асл ҳеч.
Аҳмақ асту мурдаи мову манӣ,
К-аз ғами фаръаш фароғи асл не.
Осмонҳову замин як себ дон,
К-аз дарахти қудрати Ҳақ шуд аён.
Ту чу кирмӣ дар миёни себ – дар
В-аз дарахту боғбонӣ бехабар.
Он яке кирме дигар дар себ ҳам,
Лек ҷонаш аз бурун соҳибалам.
Ҷунбиши ӯ вошикофад себро,
Барнатобад себ он осебро.
Бардарида ҷунбиши ӯ пардаҳо,
Сураташ кирм асту маънӣ аждаҳо.
Оташе, к-аввал зи оҳан меҷаҳад,
ӯ қадам бас суст берун мениҳад.
Дояаш пунбаст аввал, лек ахир
Мерасонад шӯълаҳо ӯ то асир.
Мард аввал бастаи хобу х(в)ар аст,
Охируламр аз малоик бартар аст.
Дар паноҳи пунбаву кибритҳо
Шӯълаву нураш барояд бар суҳо.
Олами торик равшан мекунад,
Кундаи оҳан ба сӯзан меканад.
Гарчи оташ низ ҳам ҷисмонӣ аст,
На зи рӯҳ асту на аз рӯҳонӣ аст.
Ҷисмро набвад аз он из баҳрае,
Ҷисм пеши баҳри ҷон чун қатрае.
Ҷисм аз ҷон рӯзафзун мешавад,
Чун равад ҷон, ҷисм бин, чун мешавад.
Ҳадди ҷисмат як-ду газ худ беш нест,
Ҷони ту то осмон ҷавлонкунест.
То ба Бағдоду Самарқанд, эй ҳумом,
Рӯҳро андар тасаввур ним гом.
Ду дирамсанг аст пиҳи чашматон,
Нури рӯҳаш то инони осмон.
Нур бе ин чашм мебинад ба хоб,
Чашм бе ин нур чӣ бвад, ҷуз хароб?
Ҷон зи ришу сиблати тан фориғ аст,
Лек тан беҷон бувад мурдору паст.
Борномай рӯҳи ҳайвонист ин,
Пештар рав, рӯҳи инсонӣ бибин.
Бингар аз инсону ҳам аз қолу қил
Толиби дарёи ҷони Ҷабрайил.
Баъд аз онат ҷони Аҳмад лаб газад,
Ҷабрайил аз бими ту вопас хазад.
Гӯяд ар оям ба қадри як камон
Ман ба сӯйи ту, бисӯзам дарзамон.
Саҳифаи 71/140
|
Дафтари якум
