 |
Каж вазидани бод бар Сулаймон, алайҳиссалом ба сабаби заллати ӯБод бар тахти Сулаймон рафт каж,
Пас Сулаймон гуфт: «Бодо, каж мағаж».
Бод ҳам гуфт: «Эй Сулаймон, каж марав,
В-ар равӣ каж, аз кажам хашмин машав.
Ин тарозу баҳри ин бинҳод Ҳақ,
То равад инсоф моро дар сабақ.
Аз тарозу кам кунӣ, ман кам кунам,
То ту бо ман равшанӣ, ман равшанам».
Ҳамчунин тоҷи Сулаймон майл кард,
Рӯзи равшанро бар ӯ чун лайл кард.
Гуфт: «Тоҷо, каж машав бар фарқи ман,
Офтобо, кам машав аз шарқи ман».
Рост мекард ӯ ба даст он тоҷро,
Боз каж мешуд бар ӯ тоҷ, эй фато.
Ҳашт бораш рост карду гашт каж,
Гуфт: «Тоҷо! Чист охир? Каж мағаж».
Гуфт: «Агар сад раҳ кунӣ ту рост, ман
Каж шавам, чун кажравӣ, эй мӯътаман!»
Пас Сулаймон андаруна рост кард,
Дил бар он шаҳват, ки будаш, кард сард.
Баъд аз он тоҷаш ҳамон дам рост шуд,
Ончунон ки тоҷро мехост, шуд.
Баъд аз онаш каж ҳамекард ӯ ба қасд,
Тоҷи ӯ мегашт торакҷӯ ба қасд.
Ҳашт каррат каж бикард он меҳтараш,
Рост мешуд тоҷ бар фарқи сараш.
Тоҷ нотиқ гашт, к-эй шаҳ! Ноз кун,
Чун фишондӣ пар зи гил, парвоз кун.
Нест дастуре, к-аз ин ман бигзарам,
Пардаҳои ғайби ин барҳам дарам.
Бар даҳонам неҳ ту дасти худ, бибанд
Мар даҳонамро зи гуфти нописанд.
Пас туро ҳам ғам, ки пеш ояд зи дард,
Бар касе тӯҳмат манеҳ, бар хеш гард.
Зан мабар бар дигаре, эй дӯстком,
Он макун, ки месиголид он ғулом.
Гоҳ ҷангаш бо расулу матбахӣ,
Гоҳ хашмаш бо шаҳаншоҳи сахӣ.
Ҳамчу Фиръавне, ки Мӯсо ҳишта буд,
Тифлакони халқро сар мерабуд.
Он адӯ дар хонаи он кӯрдил,
ӯ шуда атфолро гардангусил.
Ту ҳам аз берун будӣ бо дигарон,
В-андарун хуш гашта бо нафси гарон.
Худ адувват ӯст, қандаш медиҳӣ
В-аз бурун тӯҳмат ба ҳар кас мениҳӣ.
Ҳамчу Фиръавнӣ ту кӯру кӯрдил,
Бо адӯ хуш, бегуноҳонро музил.
Чанд Фиръавно, кушӣ беҷурмро?
Менавозӣ мар тани пурғурмро?
Ақли ӯ бар ақли шоҳон мефузуд,
Ҳукми Ҳақ беақлу кӯраш карда буд.
Мӯҳри Ҳақ бар чашму бар гӯши хирад
Гар Фалотун аст, ҳайвонаш кунад.
Ҳукми Ҳақ бар лавҳ меояд падид,
Ончунон ки ҳукми ғайби Боязид.
Саҳифаи 73/140
|
دفتریکوم
